Móet je overwerken

Een collega van me is kostwinner, werkt fulltime, maar voelt zich desalniettemin ook moeder, echtgenote en huisvrouw. Ze is uiterst geduldig en flexibel en werkt zonder enig klagen vijf dagen of meer achtereen. Alles gebeurt met een glimlach en flinke dosis collegialiteit. Er is slechts één ding waar ze ‘nee’ tegen zegt en dat zijn overuren. Na 36 uren in een ziekenhuis, wil ze als een speer van haar gezin genieten.

Je werkt toch om te leven? Ik ben tenminste niet iemand die leeft om te werken. Ik houd van mijn werk. Patiënten en hulpbehoeftige collega’s gaan de hele werkdag voor mijn volle blaas, lege maag en gezin. Zonder twijfel. Mijn werk is uitdagend en leuk. Maar mijn dochtertje is nog veel leuker. Zonder moeite fiets ik naar het ziekenhuis, maar met een rotgang fiets ik weer naar huis. Naar mijn heerlijk kind en keuken, stofzuiger en golden retrievers.

Maar het is waar, in een werkgroep kun je actief protocollen en samenwerkingsverbanden naar je hand zetten. Jouw vragen worden gehoord en je bent als eerste op de hoogte. Met werkgroepen doe je mee en hoor je erbij. Je maakt zelf iets goeds van je afdeling. En zeg nou zelf, het kost slechts 4 á 5 uren extra in de maand. Dat is ongeveer een uurtje per week.

Maar ik heb een contract van 24 uur. Uur 25 is dan van mij, toch? Dat uur valt toch buiten mijn contract? Dat is vrije tijd. Moedertijd of Nursingtijd. Ik kan precies een blog schrijven of een goed gesprek voeren met mijn man in een uur. Ben ik een slechte verpleegkundige, als ik dat ene uurtje voor mezelf wil houden? En zijn er niet mogelijkheden om het kwaliteit verbeteren in de baas zijn tijd te doen? Is dat niet ook ons werk?