Mijn grenzen

Maar, geloof het of niet, ik heb ook zo mijn beperkingen. Soms zijn er dingen die ik gewoon niet kan. Stil zijn is daar een voorbeeld van. Maar grotere voorbeelden bestaan ook. Zo kan ik bijvoorbeeld heel slecht omgaan met mensen met verslavingen. Ik kan dat niet. Ik heb er het geduld niet voor. Ik mis het begrip. Waar anders mijn empathie reikt tot ver buiten de ziekenhuispoorten, betrap ik mij op ongeïnteresseerd gedrag bij mensen met ongezonde gewoonten.

Nee, perfect ben ik bij lange na niet. Ik heb aan alle kanten grenzen, waar ik over struikel; ook in mijn werk. Bij mensen met verslavingen, ligt die grens echter vlak voor mijn voeten en precies tussen de patiënt en mij in. Ik kan gewoon niet dichterbij ze komen. Of misschien moet ik zeggen ‘durf’.

Ik herken de grens, mijn beperking, mijn vooroordelen. Ik weet dat ik op dit gebied onkundig ben. Onervaren of misschien juist wel ervaren van de verkeerde kant van dit verhaal. Misschien heeft het zien van één verslaafde mij wel verknoeid voor al die anderen. En met misschien bedoel ik eigenlijk ‘zeker weten’.

Maar ik heb dus die beperking. Ik kan niet verplegen als het deze patiëntencategorie betreft. En toch kom ik geregeld iemand tegen die bij zijn jicht twintig glazen bier per dag drinkt. Iemand bij wie geen anamnese mogelijk is, omdat ze teveel GHB heeft gebruikt. Mensen in de gordijnen, omdat ze in mijn ziekenhuis niet kunnen voorzien in hun eigen afhankelijkheid en behoeften.

Mag ik die patiënt afwijzen als ik goed uit kan leggen aan mijn baas of collega’s dat ik iets aan die zorgvrager niet onder ogen kan of wil komen? Of moet ik het aangaan en mij er overheen leren zetten? Mag je onredelijk zijn, als een zoveelste maag met een overdosering moet worden leeggepompt? Onverschillig of boos zijn, als iemand niet uit het leven haalt, wat er zo overduidelijk wel in zit?

En waar ik vooral nieuwsgierig naar ben: zijn er meer beperkte verpleegkundigen op welk gebied dan ook? Of ben jij werkelijk de allerbeste?