'Verpleegkunde heeft mijn leven verrijkt'

1. Waarin verschilt het werken als militair verpleegkundige met het werk als verpleegkundige in het ziekenhuis of in de thuiszorg?

‘Als militair verpleegkundige maak je soms andere keuzes dan wat je is aangeleerd. Protocollen en richtlijnen gaan uit van een ideale situatie, maar de situatie in het veld is niet ideaal. Je moet creatief zijn in oplossingen verzinnen. Dan bindt je de regenponcho die je draagt tussen twee takken en dan heb je een brancard. Het gaat om improvisatievermogen.’

2. In je boek schrijf je dat verpleegkundige taken botsen met een militaire missie. Kun je dat uitleggen?

‘Als militair verpleegkundige verleen je in eerste instantie alleen zorg aan collega’s. Op een gegeven moment heeft de lokale bevolking wel in de gaten dat een militair verpleegkundige ook medicatie en verband bij zich heeft. Wat doe je dan? Mijn opvatting is: je helpt. Defensie heeft een andere opvatting: helpen mag, tenzij de operatie daar hinder van ondervindt. Dat is natuurlijk een heel politiek antwoord. Als verpleegkundige leg je een eed af dat je patiënten goed verzorgt, hun lijden verlicht, helpt de best mogelijke kwaliteit van leven te realiseren en gelijk behandelt. Als militair heb je trouw gezworen aan de koningin, gehoorzaamheid aan de wetten en onderwerping aan de krijgstucht. Dat botst nogal eens in de praktijk.’

Militair verpleegkundige schrijft boek

Onlangs verscheen het boek ‘Oorlog in mijn kop’ van militair verpleegkundige Niels Veldhuizen. Lees meer >>>

3. Hoe gaat het nu met je?

‘Het gaat niet goed. Mijn PTSS is niet genezen en ik ondervind er dagelijks hinder van. Mijn kortetermijngeheugen is aangetast, ik heb concentratieproblemen en slaapgebrek door terugkerende nachtmerries. Alles wat niet volgens het principe ‘rust, reinheid en regelmaat’ gaat, kost me moeite. Ondanks alles, heb ik nooit spijt gehad van mijn keuze voor het vak van militair verpleegkundige. Sterker: ik zou het direct weer doen. Het vak van verpleegkundige heeft mijn leven verrijkt.’