Minder loon voor vrouwen? En terecht!

Onze positionering en professionalisering is achtergebleven, puur en alleen omdat 90 procent van de verpleegkundigen vrouw is. Want voor vrouwen is zorgverlenen zowel in het ziekenhuis als thuis de core business. En het is dus typisch iets voor vrouwen om weg te duiken bij een dreigend conflict.

Altijd maar aardig gevonden worden en altijd maar hollen. Ik zie ze ‘s morgens op hun fiets racen met een kinderzitje voor en achter, op weg naar de kinderopvang. ‘s Middags scheuren ze nog zwaarder beladen met twee boodschappentassen aan het stuur naar huis, want er moet wel op tijd gekookt worden. Ze zijn niet in staat om een betere positie in hun thuissituatie uit te onderhandelen, ze zijn vooral complementair aan hun partner. Maar ze zijn ook niet georganiseerd bij een vakbond of beroepsorganisatie, hebben geen tijd voor vergaderingen en willen geen tijd inruimen voor het volgen van een cursus of congres.

Toen ik in het ziekenhuis werkte, constateerden wij als teamleiders en afdelingshoofd (allen mannen), dat er geen enkele vrouw in een beleidscommissie zat, en dat ze alleen in feestcommissies waren terug te vinden. Dat inspireerde ons tot het oprichten van een commissie waar wij (5 mannen) zitting namen. De commissie heette: ‘Meer vrouwen in commissies,’ gelukkig werd onze eerste vergadering verstoord door een aantal boze vrouwelijke collega´s, voor wie wij lachend onze plaatsen afstonden.

Maar al te vaak heb ik mij alleen gevoeld bij een dreigend conflict. Ik werkte in een brandgevaarlijke houten barak, en de brandinstructie luidde: gooi bij brand de patiënten uit het raam. Toen we verhuisden naar de derde etage werd de instructie niet aangepast. Ik maakte me druk en ging voorop in de kritiek hierop, en toen ik werd aangesproken door de directeur en hij mij met ontslag dreigde, rechtte ik mijn rug, keek om, en zag dat ik alleen stond.

Dat overkwam me vaker:
– Toen er opeens wel meer personeel en apparatuur beschikbaar kwam, nadat we de moeder van een bestuurslid opgenomen hadden; 
– Toen bleek dat de aannemer van de nieuwbouw ook de keuken van de directeur ging verbouwen;
– Toen ik ‘s nachts een dossier van het afdelingshoofd vond waarin stond wie er zoal te laat kwam;
– Toen bleek dat directieleden 2 in plaats van 1 kerstpakket kregen;
– Toen ik er achterkwam dat een arts een fout met medicatie weigerde te melden;
– Toen een arts op onze overvolle overbelaste afdeling tegen afspraak in toch een patiënt opnam.

Maar ik ben geen conflict uit de weg gegaan. Ook al voelde ik me vaak eenzaam, het heeft me heel veel opgeleverd. Duidelijkheid bijvoorbeeld. Met deze blog wil ik mijn vrouwelijke collega´s zodanig frustreren, dat ze voor zichzelf gaan opkomen.
Onderhandel voor jezelf en haal het onderste uit de kan. Sla met je vuist op tafel en pik niet alles. Bedenk dat je mannelijke collega´s echt niet minder zullen willen verdienen vanuit het gelijkheidsprincipe, en dat jij zelf dus zult moeten afdwingen dat je meer verdient!

Marcellino Bogers (1957) is van huis uit psychiatrisch verpleegkundige, maar tegenwoordig congresontwikkelaar bij Reed Business Events Gezondheidszorg, cabaretier en dagvoorzitter op het Nursing Event. Hij is auteur van het boek Humor als verpleegkundige interventie. www.marcellinobogers.nl