Moedergevoel

Maar mijn wonder slaapt. En mijn verlof tikt meedogenloos vlot voorbij. Nog een paar weekjes en ik moet weer. Nog heel even en de wereld verwacht weer gewoon mijn deelname. Als Sandra. Als verpleegkundige. Als werkgroeplid. En dus ook als logschrijfster, of blogger? Hoe noem je zo iemand?

Het wordt in ieder geval weer tijd dat ik het nest verlaat. Wonder aan de ene kant van het glas. En mams aan de andere kant. Nog één keer omkijken. Ik voel een onzichtbare, maar nog altijd bestaande navelstreng. Ik kan gewoon niet verder. Gelukkig heb ik nog even. En gelukkig merk ik dat ik het kan. Steeds een paar pasjes verder van de wieg. Steeds een paar minuten langer van huis. Ik waag me aan wat kerstshoppen. Mijn wereld weer wat groter. En dat voelt eigenlijk ook wel weer lekker. Vertrouwd. O ja, dit was ik náást moeder. Vrouw. Vriendin. En vandaag dus ook weer blogger.

Geen idee meer van de werkvloer. Dus verbeter me maar, als wat ik schrijf niet meer klopt. Ik heb heel eerlijk alweer maanden geen Nursing open geslagen. Heb even de noviteiten gemist op verpleegkundig vlak. Voorzichtig tast ik af. Kan ik het nog? Kritisch verplegen. Of überhaupt nog schrijven? Maar ik waag me er weer aan. Aan het leven. Ik ga wanhopig proberen verder te denken dan mijn neus lang en mijn nest groot is. Ik ga weer lezen. En praten over dingen anders dan luiers en gebroken nachten.

Wat blijkt nou? Er bleven gewoon patiënten komen, toen mijn verlof begon. Er bleef drukte. En genoeg dingen om je over te blijven verwonderen. Af en toe komt er een collega. Babykijken. Natuurlijk komen dan ook de patiëntenverhalen. Voorlopig gebruik ik even hun ervaringen en verwonderingen. Binnenkort waag ik mij in babystapjes zelf weer in de wondere verpleegwereld. Zou ik het nog kunnen?

Hoe heb jij de eerste tijd na je verlof ervaren?