Een jaar geleden begon ik als net afgestudeerde verpleegkundige op de afdeling verloskunde. Volgende maand zal ik mijn laatste blog schrijven; mijn ‘taak’ jullie iets te vertellen over het leven als net werkende pleeg, zit er bijna op.
Een jaar vol verschillende gezichten, verschillende anamneses en obstetrische voorgeschiedenissen. Elke partus weer anders. Sommige meteen vergeten, anderen blijven me bij. Gillende patiënten, stille patiënten, huilende patiënten, boze partners, juichende partners. Van alles wat. En dan deze ene patiënt.
Een vrouw uit Jemen. Misbruikt in haar land vluchtte ze naar Nederland, niet wetende dat ze zwanger was. Meldde zich op de SEH met klachten. Bleek hiv-positief en geruime tijd zwanger. Helemaal alleen kwam ze op de verloskamers om te bevallen. Erg heftig.
Het had zo moeten zijn, denk ik dan. Het had zo moeten zijn dat het rustig was die avond. Dat ik één-op-één zorg kon bieden en dat ze is bevallen in mijn dienst. Ik kon naast haar bed zitten en haar coachen, zonder dat mijn pieper ging en ik naar een andere patiënt moest. Ze omhelsde me die avond en gaf me het grootste compliment dat ik als verpleegkundige kan krijgen: ‘Vanavond was je als familie.’
En ja, dan ben ik nog een groentje. Minder groen dan een jaar geleden, in vergelijking met een hoop collega’s, maar nog wel een zekere tint groen. Ik dacht in het begin dat iedereen allerlei verwachtingen van me had. Van mezelf moest ik alles kunnen en het liefst wel meteen. Je kunt je vast voorstellen wat een hoop, voornamelijk nutteloze, zenuwen dit opleverde.
Het merendeel van die zenuwen is weg, maar ik sta nog een beetje te trillen op mijn benen wanneer een arts besluit tot een vacuüm bij een niet-vorderende uitdrijving. Ik probeer nog steeds als ik aan kom rijden voor mijn nachtdienst, aan het aantal verlichte ramen van de verloskamers van buitenaf in te schatten hoe druk het is (werkt voor geen meter).
Maar ik sta er, stevig in mijn klompen (ja, dat schoeisel is het uiteindelijk toch geworden) en ik merk dat patiënten blij met me zijn. Dat gevoel is uniek, herkennen jullie dat? Mede-kersverse-verpleegkundigen, zijn jullie nog wel eens zenuwachtig voor je werk?
Volgende maand mijn laatste blog waarin ik terug zal blikken op afgelopen jaar.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account