Naïeve snuffelstagiaire

Als ik de berichten volg, kunnen we haar goed gebruiken in de verpleging. Dit meisje. Blond haar, kort geknipt, net als ik. Dezelfde grijze ogen. En toch ook niet. Want mijn grijze ogen zagen mensen, bloot en dood. Die van haar nog niet, denk ik.

Het meisje is snuffelstagiaire, eerstejaars hbo-v. Wat ze precies wil in de verpleging, heeft ze nog niet besloten. Ze dacht ziekenhuis, waarschijnlijk door televisie. Kwam ik hier niet ook zo terecht? Met beloftes van spanning en sensatie, actie en afwisseling. En dat heb ik ook gekregen. Maar of het alles is wat ik toen dacht? En hoopte?

Ik wil het meisje waarschuwen voor de gruwel die hier op de loer ligt. Niet omdat mijn werk niet prachtig is. Maar omdat je zo verandert als je verpleegkundige bent en wordt. Ze zal harder worden misschien of heftig geëmotioneerd af en toe. Dokters en patiënten zullen haar nog schoppen. Niet letterlijk, maar toch. Figuurlijk kan het je ook behoorlijk haematomen bezorgen. ‘Blauwe plekken,’ leg ik uit. Nog heel even en dan zal ze weten wat ik bedoel.

Het meisje wil misschien morgen wel iemand wassen, zegt ze. Maar vandaag spreekt ze alleen stilletjes achter mijn rug. Via mij aanschouwt ze de patiënten, maar ze wil zelf nog liever even niks tegen ze zeggen. Ik vraag me af wat er in haar hoofd gebeurt. Schrikt ze van de waarheid of weet ze het na vandaag zeker en wordt ze net als ik?

Ik wilde weten hoe infusen werkten, mensen geruststellen. Ik wilde met patiënten tegen kanker vechten. Ik was nieuwsgierig naar bloed en zelfs naar dood. Was ik toen al een beetje getikt? Moet je gek zijn om dit werk leuk te vinden en te kunnen; met zweet, scheten en sputum? En zit die afwijking vanaf je geboorte in je systeem? Is dit jonge, zachte meisje net als ik? Was ik net als zij?