Naar het verpleeghuis?

Gisteren had mijn moeder sinds lange tijd zin en energie om met mij een dagje mee naar huis te gaan. Ze sukkelt nog steeds met haar gezondheid: sinds eind december heeft ze twee(!) keer een longontsteking gehad. Tot nu toe slaat de antibiotica gelukkig nog steeds goed aan, maar ik vraag mij af hoe lang dat kan duren en vooral, hoeveel mijn moeders lichaam kan verduren. Gisteren genoot zij ervan even in een andere omgeving zijn, maar ze was echt doodmoe toen ik haar terugbracht. Ik twijfel soms of ik er goed aan doe om haar nog mee te nemen. Gaat dit betekenen dat zij vanaf vandaag weer een paar dagen in bed ligt, niet uit haar kamer komt, zich niet laat stimuleren tot douchen, eten, of gezellige activiteiten met haar medebewoners?

Ik denk steeds in de geest van moeder te handelen: het gaat om háár kwaliteit van leven. Maar toch merk ik bij mijzelf steeds meer twijfel of het niet is wat ík wil. Ik gun haar haar uitjes natuurlijk, maar ik geniet er zelf ook van. Vind ik het moeilijk om te accepteren dat het dagelijks leven van mijn moeder zich steeds meer afspeelt op de vierkante meter van haar kamer, met soms een uitje naar het ‘grand café’ van de locatie waar zij woont, om samen een kopje koffie te drinken? Vind ik het moeilijk om te accepteren dat eens het einde daar is?

Gisteren heb ik ook een gesprek gehad met de evv’er van mijn moeder. Ik heb gemerkt dat moeder ook cognitief achteruit gaat. Deze week werd ze ontzettend boos op mijn dochter, die haar probeerde over te halen te gaan douchen. Dochterlief werd uitgescholden, moeder vloekte en schreeuwde. Uiteraard heeft mijn dochter het erbij gelaten en was moeder na een paar minuten de boosheid alweer vergeten. ‘Gezellig dat je er bent hoor!’, zegt ze dan tegen mijn dochter. Dat douchen is al vier weken niet gelukt, en ik denk zomaar dat de verzorgenden tegen hetzelfde probleem aanlopen als mijn dochter. De woede-uitbarstingen van moeder zijn berucht op de afdeling.

Ook het feit dat mijn moeder heel veel rookt baart mij zorgen. Natuurlijk, stoppen met roken hoeft niet en de longen worden niet meer beter, maar minder roken geeft minder prikkeling aan de luchtwegen vertelde de huisarts. Maar hoe help je iemand met een gevorderde Alzheimer te onthouden dat ze minder moet roken, omdat dat slecht is voor haar longen en een volgende pneumonie om de hoek ligt?

In het gesprek dat ik gisteren met de evv’er had heb ik gevraagd om een spoed-mdo met de verpleeghuisarts en mij dochter erbij. Ik wil daarin mijn bezorgdheid kenbaar maken en de vraag voorleggen of moeder niet beter op haar plaats zou kunnen zijn in een verpleeghuis. Ik weet dat de verzorgenden hun best doen om moeder te helpen, maar ik denk dat er nu andere, specialistischer hulp nodig is. Daarbij denk ik aan zorgmedewerkers die gewend zijn om te gaan met cliënten met probleemgedrag en die een beroep kunnen doen op een muziektherapeut, een psycholoog, specifieke activiteitenbegeleiding etc.

Het liefst wil ik dat moeder blijft waar zij nu is, zij heeft het daar naar haar zin. Maar of dat goed is voor de kwaliteit van het leven dat haar nog rest, dat weet ik niet. En daar wil ik, en gelukkig ook mijn man en kinderen, samen met deskundigen over nadenken.

Hanneke Ikking is verpleegkundige en mantelzorger van haar dementerende moeder. Zij schrijft over haar ervaringen met de thuiszorg en de verpleeghuiszorg.

• Naar overzicht weblogs Hanneke