Niet iedere Nederlander kan zorg betalen

En eigenlijk heb ik niet eens zoveel te klagen. Want van mijn maandsalaris moeten hier en daar gezinnen van 4 of meer personen eten, wonen en op vakantie. Ik ben maar met zijn tweeën. Toch wil ook met twee personen het geld gewoon op. En dan gaat mijn gebit onverwacht over tot een motie van wantrouwen jegens een vulling in mijn kies. Hij wordt eruit gewipt, met gruwelijke stroomstoten kiespijn tot gevolg.

Uiteraard geniet ik in rijk Nederland van een zorgverzekering die mijn portemonee ondersteunt in dergelijke gevallen. Maar ik heb net de huur betaald, een telefoonrekening vereffend en diezelfde zorgverzekering (met tandplus!) afgerekend. Er is geen geld meer voor de tandarts die ik eerst moet voorschieten. Ik loop dus met dubbele kiespijn kniezend niet de tandarts te bellen. Dat kan pas volgende maand.

En ik heb dus nog een luxe positie. Ik heb een salaris. En met ongeveer €1300,- per maand is eigenlijk nog een heleboel mogelijk. Hoe zit dat – vraag ik mij af – met mensen met minder? Want er bestaan mensen die gewoon niet naar de tandarts kunnen. Uiteraard is iedereen zorgtechnisch verzekerd in Nederland. Maar wat als die verzekering wel tandartscontrole dekt, maar niet de herstelwerkzaamheden die dan nodig blijken?

Stel dat je met je €1149,- in de maand en twee hongerige, puberende, veeleisende kinderen wat in de piepzak zit? Je begripvolle huisarts zegt dat je wel wat psychologische ondersteuning kunt gebruiken. Na je maximaal vergoede achtste sessie, weet je waar je aan moet gaan werken. De psycholoog die het je moet gaan leren, kan je echter pas over 4 maanden weer helpen, want dan gaat je nieuwe verzekeringsjaar in. In de tussentijd moet je dringend vereiste hulp zelf betalen. Maar je hebt geen geld, want je zoon groeit alweer uit zijn spijkerbroek en schoenen. Met nog meer zorgen, zit je zonder psycholoog.

Kan dat kunnen in Nederland?