Niet pluis-gevoel

Allemaal als gister. Ook het zuurstofgehalte. ‘Waar wil je dat ik naar kijk?’, vraagt de dokter niet begrijpend. ‘Deze man is als gisteren.’
Inderdaad. De getallen klinken als gister. Een stuk beter dan de dagen ervoor. Maar er is ‘iets’.

‘Wát dan?’, vraagt de dokter mij. Er beginnen nu irritaties door te klinken in zijn stem. ‘Ik vertrouw het niks’, zeg ik dapper. Nu is het aan de dokter om zijn schouders op te halen. ‘Ik kan echt niks voor deze man betekenen.’

Hij vertrekt. En ik dan? En de patiënt? Er is een blik in de patiëntenogen. Een zwaarte die hangt boven zijn bed. Kippenvel op mijn armen. ‘Ik ben bang’, zegt de patiënt. Ik begrijp het. Ik voel het ook. Maar de dokter niet. Dus gaat de dokter door met zijn andere werk.

Dan maar wachten. Ik kijk iedere paar minuten met een smoesje om de hoek. Schone afvalzak, nog even opruimen. Ik lach maar geruststellend, de patiënt lacht voorzichtig terug. Als de smoezen opraken, besluit ik nog maar eens de bloeddruk te controleren.

Eén stap op de kamer en ik weet genoeg. Hoef geen bloeddruk te meten. Eigenlijk niet eens meer te kijken. Maar dat doe ik toch. Lege blik in de ogen van de patiënt. Angst is weg. Alles is weg. Als een vis op het droge hapt hij naar adem. De arts wordt bij zijn eten weggepiept. Het duurt nog enkele minuten. Gretig rent hij de kamer op. Cyanose en saturaties lager dan zestig. Daar kan hij wat mee. Levensreddend slaan we aan het werk.

Wat het nou was weet ik nog steeds niet. Iets in het tikken van de klok of het kloppen van de pols was anders. Een lagedrukgebied boven een patiëntenbed. Die ogen vergeet je nooit meer.

Ik hoor het steeds vaker. Arts-assistenten waarmee ik werk: ze zeggen het allemaal. Als een verpleegkundige zegt: ‘Ik vertrouw het niet,’ dan moet je daar als de kippen bij zijn.

Herkenbaar?