Blog Alexia: 'Niets is wat het lijkt'

Meestal is dat door er vooral veel over te praten. Helemaal mee eens, mits je er niet in doorslaat. Het artikel gaat vooral over het begeleiden van studenten die moeite hebben met heftige emoties op de werkvloer. Je hebt echter ook studenten die tranen met tuiten huilen, maar daar helemaal geen problemen mee hebben. Pas dan op voor betutteling. Soms is niets wat het lijkt. En de ene leerling is de andere niet.

Denk bijvoorbeeld aan de gesjeesde overenthousiaste student die altijd alles wil weten. Voor veel begeleiders een nachtmerrie. En – o jee – dan is ze ook nog eens heel gevoelig. Ik was er zo een. Heftige situaties en dikke tranen van verdriet. Maar ik vond het prachtig. Ik wilde voelen wat verplegen was. Dan is het wel een dooddoener als je begeleider je (met alle goede bedoelingen) gaat afremmen ‘omdat je nog niet klaar bent voor bepaalde zaken’ of door wil praten over zaken die jij niet belangrijk vindt. Natuurlijk is een beginner jong en onervaren. Maar niet dom of emotioneel labiel. Sterker nog, niet alle tranen zijn tranen van wanhoop.

Op een dag werd ik geconfronteerd met mijn eerste dode. Samen met mijn begeleider gingen we kijken bij het afleggen van de overleden mevrouw. Daar zag ik hoe twee collega’s haar met veel liefde en respect de laatste zorg gaven. Plotseling biggelden de tranen over mijn wangen, al had ik geen idee waarom. ‘Dit is heel moeilijk voor je hè’, zei mijn begeleider liefdevol. Zijn opmerking ontroerde mij zo hevig dat ik nog harder begon te snikken. Ik was alleen maar heel erg onder de indruk van de liefdevolle verzorging en oprechte aandacht voor mijn persoon. Een groots compliment voor de betreffende verpleegkundigen. Maar met angst, onervarenheid of stress had het niets te maken. Gelukkig hoefde ik er later niet eindeloos op door te reflecteren. En daar ben ik die begeleider nog steeds dankbaar voor.