Nieuwkomer

Daar sta ik dan, met een verkeerd pak en natuurlijk veel te vroeg.
Een rare gewaarwording als je twee jaar lang een ‘gewone’ verpleegkundige geweest bent. Twee jaar lang waarin je groeit. Van een stille leerling naar een oudste verpleegkundige met een paar cursussen op zak.

Maar nu voelt het weer als mijn eerste dag op mijn eerste stage. Braaf aan het handje mee van degene die mij begeleidt. Maar na een paar minuten ben ik ontspannen. Wat is dit leuk! Ik weet vanaf de eerste minuut dat ik de goede keuze gemaakt heb. Best spannend om achter te laten wat je had, wat je kende en wat zo vertrouwd was. En nu, nieuwe collega’s, die mij nog moeten leren kennen en ik hen. Maar het klikt.
Mijn eerste patiëntje is een baby’tje van zes weken. Mijn collega vraagt of ik het kindje wil wegen. Voor mijn gevoel doe ik alles fout. Leg geen hydrofiele luier in het weegschaaltje, maar een handdoek (die teveel weegt) en sta echt te stuntelen om het kindje op te pakken. Maar mijn collega is lief en behulpzaam en leert me hoe ik het kindje stevig vast kan pakken. Ik adem. Daarna temperatuur ik het kindje en kleed het aan. Natuurlijk begint het te plassen voordat ik de luier ook maar een beetje goed om heb en van de schrik doe ik hem ook nog achterstevoren om.

Gelukkig kan zijn moeder er wel om lachen. ‘Wat dacht je, de eerste dag na zijn geboorte, je doet het beter dan zijn pappa op zijn eerste dag!’ zegt zij nog vrolijk. Lastig hoor, nieuwkomer zijn….

Wat zijn jouw ervaringen met ‘eerste werkdagen’?