De reuma-poot, was het uitstulpsel, net buiten de afdeling, waar nog zo’n 12 reumabedden waren gestationeerd. Toen onze longziekten daar ‘inhuisden’, kregen we reuma er gratis bij. Je stapte vanaf de pulmonologie, door een klapdeur, een heel andere wereld binnen; reumawonderland.

Op reuma bleven een aantal collega’s, die ook niet kozen voor ‘longen’. Die alles wisten van reumatoïde artritis en sjögren, maar geen kaas hadden gegeten van pneu of COPD. Het werd een fusie. En inmiddels zijn al die collega’s mijn familie. Er kwamen nieuwen bij, er vertrokken af en toe een aantal. Zo gaat dat in families.

De twee longafdelingen zaten een eindje uit elkaar. Na lang smeken, werden we tegenover elkaar geplaatst. Dat was fijn. Zo konden alle collega’s / familieleden elkaar zien. Er was meer hulp voor handen, maar er was ook gewoon meer band. De familierelatie werd hechter. Je kunt iemand nou eenmaal moeilijker hulp weigeren, als je weet hoe lief diegene is.

Na een poos, werd er weer verkast. Longziekten vertrok in zijn geheel. Het was een soort amputatie, waarbij de reuma-poot bloedend achterbleef. Gelukkig bleek dat been zelfredzaam; het bleef in leven. Wel veranderde de structuur en het leven op de afdeling gigantisch.

Reuma hoorde nog bij long en long nog bij reuma. Maar de mensen zagen elkaar niet meer. Ja, als er hulp nodig was. Nu nog moet reuma vaak naar long rennen (1 kilometer afstand), omdat daar de hectiek nou eenmaal groter is. De blije gezichten die er volgen op de hulp van de reumamensen, wordt niet gezien, want daarna rennen reumaplegen weer terug naar ‘huis’. Er wordt vriendelijk gegroet, maar de familie is uit elkaar gevallen.

Elke dag is de breuk meer een feit. En misschien moeten we gewoon accepteren dat dat zo gaat. Uit het oog, uit het hart. Misschien moeten we voortaan onze vergaderingen afzonderlijk van elkaar doen, want wat kan het ‘long’ schelen, welke zorgen ‘reuma’ heeft? En andersom. Ik was geneigd te zeggen dat verpleegkundigen op elkaar passen, maar ik zie dat het steeds minder waar is.

Reuma wil liever niet meer naar long. Reuma weet niks meer van NIV en CO2-metingen. De routine raakt verloren. De drempel om er te gaan werken, wordt daardoor steeds hoger.

En daar zit ik, longreumazuster, met gescheiden afdelingen. Ik voel me echt een reumalongpleeg. Kan dat? Bestaat dat eigenlijk? Ben je een verpleegkundige? Of een pulmonologie-expert? En wat maakt je meer tot een excellente verpleegkundige: ervaring of flexibiliteit?

Wat is beter? Dat reuma en long bij elkaar blijven voor ‘de kinderen’ (mij)? Of zou een ziekenhuis gewoon één ziekenhuis moeten zijn?

Meer Nursing

Nursing
Nursing is de meest gelezen vaktitel voor verpleegkundigen niveau 4 en 5 in Nederland en Vlaanderen.
Word direct abonnee van Nursing.

Nursing op Facebook
Tegenwoordig kun je ook via Facebook op de hoogte van de laatste nieuwtjes, blogs en expertbijdragen. Ga naar
www.facebook.com/VakbladNursing

Vacature-alert
Wil je op de hoogte blijven van de nieuwste vacatures, abonneer je dan op de vacature-alert van NursingBanen.
Ga naar NursingBanen.