Meestal kijk ik er al het hele jaar naar uit. De wintersport. Lekker halsbrekende toeren uithalen terwijl toch niemand je kent. Voor wie de rode piste niet gevaarlijk genoeg is, bestaat er nog altijd de zwarte variant.
Het is altijd leuk om andere mensen te zien stuntelen, zolang je het zelf maar niet bent. Ook levert de wintersport altijd leuke kiekjes en filmfragmenten op voor thuis. Vooral de ‘candid camerafragmenten’ zijn natuurlijk hoogtepunten.
Ik herinner me vorig jaar. Omdat ik toch al 7 jaar op wintersport ga leek me die zwarte piste niet moeilijker dan al die andere. Terwijl mijn vriend me nog attendeerde op het bordje sehr schwer was ik inmiddels al over het topje heen geskied. Dat bordje stond toch bij iedere zwarte piste?
Ongeveer op de helft van de berg herinnerde ik me dat het toch echt de eerste keer was dat ik dat bordje tegenkwam. Terwijl mijn vriend, die al het dubbele aantal wintersportvakanties erop heeft zitten, met moeite onder aan de piste kwam, stond ik nog steeds op de helft. In de verte zag ik een puntje wat leek op mijn vriend. Ik riep dat ik niet meer verder durfde, maar uiteraard klonk dat als een zacht piepje in zijn oren. Ik hoopte dat hij de helikopter zou inschakelen. Wat was ik bang!
Heerlijk zo’n vakantie, lekker vrij van stage. Toch wenste ik op dat moment dat ik op de afdeling was in de hectiek van iedere dag. Was dat nou het ultieme vakantiegevoel? Dacht het niet! Ik herinnerde me mijn mentor die me een week geleden nog ‘hals und beinbruch’ wenste en de keer dat ik in de banaan naar beneden werd gebracht omdat ik mijn kruisbanden had gescheurd. Dit keer ging ik dood, ik wist het zeker.
Gelukkig wist ik aan de zijkant van de piste ‘tiefschnee’ te ontdekken en me tussen de bomen door een weg naar beneden te wanen. Eenmaal in het hotel teruggekomen wist ik helemaal niet wat ik hoorde toen de barman sprak over de eerdere fatale ongelukken op diezelfde piste.
Volgens mij ontbreekt er niks aan werkgelegenheid in de zorg in Oostenrijk in de wintermaanden. Als ik me bedenkt hoeveel enthousiaste toeristen net als mij denken, hebben ze daar toch niks te klagen. Hoe vaak ik de rode medicopter zie uitrukken in één middag is zeker ieder uur. Helaas voor de gewonden, money money voor Oostenrijk.
Interessante materie lijkt me dat, werken op de traumahelikopter in de Oostenrijkse Alpen. Zou het veel anders zijn dan werken in de Nederlandse ziekenhuizen?
Alleen of het erg afwisselend is vraag ik me af. Hooguit afwisselend van locatie.
Eindstage op de Oostenrijkse medicopter, dat is pas kicken! Hoe denken jullie daarover? Dan heb je pas echte traumatologie!
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account