Reanimeren is niks voor mij

‘Reanimeren is niks voor mij,’ zegt de dokter. Hij vindt het maar eng.  Nee ik ben er ook niet echt gek op, denk ik. Maar als er ergens een hart stopt, moeten wij aan de slag. Angst en beven kan daarna wel.

Maar ik wil, eerlijk gezegd, niet ieders leven redden. Mag ik zeggen dat reanimeren soms te indrukwekkend is om in te zetten? Ik wil daarmee niet zeggen dat ik wil besluiten wie er blijft leven en wie niet, omdat ik bang ben voor reanimatiestress. Nee, ik zal het toelichten…

Mevrouw Meijer wil ik bijvoorbeeld níet reanimeren. Ze is 75 jaar. Nog geen reden voor een reanimatieboycot tot zover. Zij heeft echter ook longkanker. Longkanker van het type niet-meer-te-behandelen. Als ze daarbij een pneumonie ontwikkelt, wordt ze opgenomen op mijn afdeling. Mevrouw Meijer ziet grauw en blauw van ademnood. Met een ademfrequentie van bijna 60 maakt ze mij wat nerveus. Ik blader haar papieren door op de spoedeisende hulp.

Daarin staat: ‘Geen behandelingsbeperkingen’. Geen? Ik bekijk de vrouw van boven tot onder. Geen? Moet ik deze stervende vrouw met ongeneeslijke kwaadaardigheid reanimeren? Ik bel de dokter even later. Die knikt, omdat ze mijn vraagtekens zeer begrijpt: ‘Maar mevrouw wilde het zo.’

‘Haar longarts moet het beleid morgen nog maar eens bespreken,’ zegt ze verder. Maar morgen duurt nog minimaal 12 uren. ‘En als er in tussentijd iets gebeurt, moet ik die mevrouw reanimeren,’ zeg ik. Dokter hangt schouderophalend de telefoon op. Ik zit er maar mooi mee.

Wat moet ik hiermee? Een terminale patiënt reanimeren, omdat ze niet dood wil? Doe ik daar mevrouw en haar familie een plezier mee? Weten mensen eigenlijk wel wat ze over zichzelf beslissen?