Sfeer

Kunstlicht in de vorm van nepkaarsjes in een bruut omgehakte spar doen mij goed. Kaarsjes, thee en kerstmuziek maken dat ik de zon vergeet. Sfeer is het sleutelwoord.

Ook op het werk geldt dat. Sfeer doet zoveel. Want hoe voel je je in een steriel bed dat naar chloor ruikt, met uitzicht op een platdak of spierwitte ziekenhuismuur? Het scheelt zo als chloorgeur verbleekt door bloemen op kastjes, pasteltinten op muren en kaartjes op het prikbord.

Zowel wérken als líggen op een verpleegafdeling wordt er een tandje lichter door. Lichter, wanneer zusters lachen en broeders liedjes neuriën. Geïnspireerd shopte ik ooit van onze ‘fooienpot’ bij Ikea wat niet-dood-te-krijgen struikjes en één-euro-potjes bij elkaar. De teampost moest meer als een thuis voelen. De niet-dood-te-krijgen vetplantdingen overleden.

Ik was ooit lid van een sfeercommissie. Door mij hoogstpersoonlijk bedacht; ik was penningmeester, notulist en voorzitter, zeg maar. Samen met een collega bracht ik buiten binnen. In de zomer nam mijn collega een emmertje Harlinger Strand mee van thuis. Samen strooiden we haar zand en mijn schelpen langs een, met eigen geld gekocht en fel gekleurd, opblaasmatras van de Action.

In de herfst strooiden we blaadjes en eikels. In de winter waren er kerstbomen. En vaasjes met kerstballen. Die op mysterieuze wijze verdwenen en op nachtkastjes van patiënten opdoken (‘kadootje van bezoek’).

Door de meedogenloze ziekenhuisbezoekers uit het veld geslagen, hebben we de sfeercommissie opgeheven. Voor het strakke ziekenhuissecretariaat hadden we ook iets bedacht. Bloemen gingen altijd hangen daar.

Dus bedachten we vis. Oxy en Dyspnoe, twee goudvissen. Toen echter Oxy-2 en Dyspnoe-3 het ook niet haalden (zuurstoftekort, echt waar!) hebben we de kom met het badwater weggegooid. Nou ja, vissen door toilet en terug was sober secretariaataanzicht.

Licht, warmte, kleur, vriendelijkheid, het doet zoveel met je. Ik ken afdelingen waar men erop los freubelt. Waar koffiemokjes staan in dezelfde kleur als het secretariaat en accesoires uit het systeemplafond hangen.

Knus is leuk, dat dóet je wat. Dat zegt: hier werken bezielde, vrolijke mensen. Maar het wil bij ons dus niet lukken. Op mijn longafdeling lijkt sfeer te verstikken.