Laatste dagen. Laatste uren. Waardevolle momenten. Met mijn zusterspeldje heb ik toegang tot de eerste rang. Ik luister ademloos. Naar laatste woorden en laatste wensen.
Lieve lezer, vergeef me mijn poëzie vandaag. Ik zit bij een cursus palliatie, terwijl ik dit schrijf. Inspiratie ligt in elke zin van de bevlogen docent-schuine-streep-geestelijk-verzorger. We hebben het over de dood. Over lijden. Over overlijden. Over zorg en na die zorg. Nazorg dus. Maar ook vóórzorg.
Een collega cursusvolger vertelt bevlogen. Van een rokende, terminale patiënt. Op een ziekenhuiszaal, wel te verstaan. Hij vraagt haar benauwd om een laatste ‘hijs’. Zij plakt voor hem de rookmelders af.
Een andere collega gaat verder. Met spoed liet zij eens een ambulance komen. De rit was voor eigen kosten. Dus belde de collega de bovenste beste hoogste baas van een zorgverzekeraar. Wonder boven wonder bleken wonderen de wereld nog niet uit. Deze dure rit werd door de verzekerbaas vergoed. De ambulance bracht de terminale patiënt in zijn laatste uren terug naar huis. Op een brancard ligt hij op zijn eigen boerderij. In de schuur. De man sterft omringd door zijn grootste passie: zijn paarden.
Palliatieve zorg. Hoever ga jij? Kun je ook té ver gaan?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account