Stoppen met behandelen

Mevrouw Jongstra is kranig. Ze is pittig zelfs. Ze snapt precies wat de arts haar uitlegt, zonder vertaling van een verpleegkundige. Ze stelt heel goede, kritische vragen en geeft niet zomaar haar lichaam over aan de hulpverleners. Mevrouw Jongstra vraagt dingen over haar medicijnen en over het advies van de fysiotherapeut. Ze betrapt ons af en toe op slecht samenwerken en communicatieve misverstanden en herinnert mij eraan dat ze nog op de weegschaal moet.

Maar ondanks mevrouw Jongstra haar geestkracht en onze medische en verpleegkundige inspanningen, zie ik de dappere dame achteruitgaan. Haar hand blijft dik en ook haar enkels en voeten nemen in omvang toe. Mevrouw Jongstra wordt benauwd als ze gaat liggen en staat iedere dag wankeler op haar benen. Dokters bedenken er dagelijks dingen bij als diuretica en zwachtels, antibiotica en puncties. Alles blijft echter zonder grote resultaten en mevrouw Jongstra raakt steeds meer vermoeid.

Ik zie het. Mijn collega’s zien het. Mevrouw Jongstra met krachtige geest en zelfredzaam lichaam, wordt een heel afhankelijk hoopje. Doktoren zien al maar nieuwe uitdagingen; mevrouw Jongstra voelt alleen maar onoverwinnelijke obstakels. Ze zegt: ‘Ik heb een goed leven gehad, maar nu heb ik niks meer. Geen energie, geen kracht, geen waardigheid meer over. Ik vind het goed zo.’ Van haar mag het leven eindigen. Maar haar hart klopt door. De dokter die ik de mening van mevrouw Jongstra voorleg, haalt zijn schouders op. Van een ontstoken hand ga je niet dood. Mevrouw Jongstra zal wel depressief zijn.

Ik merk geregeld dat ik sterven kies boven behandelen. En dat is niet uit een eigen, ziekelijke kijk op de zaak, maar vanwege de ogen en woorden van mijn patiënt. Heb ik een sterfobsessie en denk ik er te licht over? Geef ik leven te snel op? Of zie ik dingen die doktoren missen? Dokter, mag je eigenlijk doodgaan in een ziekenhuis?