'Mijn demente oma bij mij op de afdeling'

Bijna 35.000 verpleegkundigen en verzorgenden zagen het bericht op Nursings Facebook, en meer dan 30 collega’s reageerden op Karlijns verhaal of deelden hun eigen ervaring. 
Marit bijvoorbeeld, herkende Karlijns ervaring. ‘(…) Helaas tijdens mijn mbo- en hbo-opleiding drie verschillende periodes meegemaakt met mijn eigen moeder (op de ic). Ik weet hoe het is om aan de andere kant van het bed te staan en dit doet je enorm beseffen dat een ziekenhuis de veiligste plek moet zijn waar je je dierbare achterlaat. Ook de familie heeft vaak waardevolle aanvullingen en hebben veel zorgen. Zij kennen de patiënt het beste en voelen heel goed aan als het snel slechter gaat met iemand.’

Eigen oma
Margreet vertelt dat haar oma bij haar op de afdeling kwam te liggen nadat zij haar heup had gebroken. ‘Ze was beginnend dementerend, de operatie en opname deden haar geen goed. Ik had nachtdienst en moest mijn eigen oma van zaal halen omdat zij in haar onrust de boel op stelten zette. Wat was het lastig om te schakelen tussen professional en kleindochter. Mijn hart brak toen ik haar op een kamertje apart zette en zij afwisselend bang, boos en verdrietig werd. Ondertussen moest ik ook mijn werk doen. Een nachtdienst om nooit te vergeten…’

Teveel weten
Als verpleegkundige kun je uit je eigen ervaringen lering trekken, over hoe je een bezorgd familielid kunt steunen bijvoorbeeld. Maar Judith had er tijdens de opname van haar vader soms last van dat ze verpleegkundige was: ‘(…) Mijn vader werd eind maart met spoed opgenomen op de ic vanwege een hartinfarct. Hij is uiteindelijk overleden. Nu merk ik dat het soms fijn is om verpleegkundige te zijn maar in deze situatie was het moeilijk.. ik wist dingen die ik uiteindelijk beter niet kon weten. Ik keek vaak op de ECG en de hartmonitor en daar werd je alleen maar zenuwachtig van, als je zag dat het anders werd.’

Lijstjes afwerken
Blogger Hugo schreef over het gebrek aan interesse voor patiënten dat hij zag bij collega-verpleegkundigen. Lees hier zijn blog >>>

Luisteren
Marit, tot slot, heeft een tip: ‘Hoor de familie niet alleen, maar luister ook echt. Dat is mijn motto geworden na mijn ervaringen. Ik zie dit beroep als iets speciaals. Je mag op een kwetsbaar moment uit iemands leven voor hem/haar iets betekenen en soms een glimlach op iemands gezicht toveren. Een waardevol beroep!’