Verpleegkundige wordt stadsdichter

Verpleegkundige en dichter, op de een of andere manier is dat geen voor de hand liggende combinatie?
‘Ja, dat klopt. Onze lokale krant had precies daar de kop van gemaakt: ‘Verpleegkundige wordt stadsdichter’. In Gouda word je niet aangewezen als stadsdichter, er is een verkiezingsprocedure. Ik merkte dat mijn opponenten veel meer een literaire achtergrond hadden dan ik, bundels zelfs hadden gepubliceerd of bij dichtersverenigingen waren aangesloten. Daar zit je dan als verpleegkundige tussen. Toen heb ik wel even gedacht, “wat doe ik hier”. Maar waarom ook niet? Op de een of andere manier hebben mensen bij een dichter het beeld van iemand die eenzaam op een zoldertje zit te wachten tot hij wordt getroffen door inspiratie. Maar ik werk vier dagen als verpleegkundig specialist in het ziekenhuis en in mijn vrije tijd schrijf ik gedichten. Dat is evengoed hard werken, met mijn tablet op schoot in de woonkamer, en dan maar bijschaven, het metrum moet anders, dat moet anders, net zo lang tot het goed is.’

Hoe ben je zelf aan het dichten geslagen?
‘Al van jongs af schreef ik gedichten. Dat heeft me door de puberteit geholpen. Ik heb ooit zelfs op een tweesprong gestaan: Nederlands studeren of verpleegkunde. Ik koos voor dat laatste, vanwege mijn bijbaantje in een ziekenhuis. Werken in een ziekenhuis trok me enorm. In mijn volwassen leven heb ik nooit meer gedichten geschreven. Het kwam er niet van. Pas een half jaar geleden borrelden er zinnen in me op. De aanleiding was een slecht-nieuwsgesprek, een paar zinnen daaruit troffen me. Ik heb toen geprobeerd het gevoel van die patiënt te vangen in een gedicht. Toen wist ik gelijk weer hoe mooi en verrijkend poëzie is. Het doet iets met je wanneer je iets onder woorden kunt brengen, het schept orde in je hoofd. Ik ben trouwens wel altijd blijven lezen en schrijven. Ik houd van teksten en gedichten en ik lees veel literatuur. Als redacteur van het tijdschrift De Verpleegkundig Specialist schrijf ik een column over belevenissen in de zorg.’

En dan gelijk op voor het stadsdichterschap?
‘Ja, dan ben je ineens een soort van professioneel dichter, haha. Word je bij tal van gelegenheden gevraagd met een gedicht, ontmoet je de burgemeester en de wethouders, sta je in de krant. Ik moest er wel even aan wennen. Stadsdichter? Oh ja, dat ben ik. Dit was niet zoals ik het had gepland hoor. Ik dacht, ik doe gewoon elke twee jaar mee. Voor het meedoen. Dan ontmoet je mensen uit die wereld, dat is verrijkend en leuk. Toen won ik. Juist het feit dat ik geen moeilijk dichter ben, maar heel toegankelijk schrijf, heeft waarschijnlijk een rol gespeeld. Dat vind ik trouwens ook enorm belangrijk: toegankelijk schrijven, zodat iedereen het begrijpt. Ik wil schrijven over onderwerpen met actuele raakpunten die tot nadenken en herlezen aanzetten.’

IC-verpleegkundigen van het Erasmus MC in Rotterdam stimuleren naasten van patiënten om in een dagboek te schrijven. Meer informatie>>>

Gebruik je het schrijven ook in je werk als verpleegkundige?
‘Ja, ik spoor patiënten soms  aan hun ervaringen van zich af te schrijven. Ik geef ook stoppen-met-rokentrainingen. Dat is vaak een enorme worsteling. Maar ook bij andere heftige ervaringen, zeg ik, schrijf het op, dat helpt. Ik heb een keer een gedicht gekregen van een patiënt over de strijd tegen het roken. Heel leuk, heb ik altijd bewaard. Mijn patiënten zijn trouwens enorm betrokken. We hopen dat je het wordt, hoorde ik de hele tijd. Het Groene Hart Ziekenhuis heeft het op de website gezet en rondgetwitterd.’

Niet alsnog spijt van je keus voor verpleegkunde?
‘Nee, helemaal niet, het is een prachtig vak. Stadsdichter is een erebaan. Het duurt twee jaar, dat is te overzien. Ik ga er gewoon lekker van genieten.’