Vanuit onze opleiding hebben we vrije ruimte. Veertig uur, die je kan indelen zoals jij het wil. De uren zijn bedoeld om eens een kijkje in een andere keuken te nemen.
Zo heb ik tijdens mijn kind en jeugd periode al eens een kijkje genomen bij het consultatiebureau. De standaardvragen die wij tijdens onze anamnese stellen zijn of ouders met het kind naar het consultatiebureau gaan en of ze het kind laten inenten. Dit willen we weten om zo ouders nog beter te kunnen helpen. Maar regelmatig horen we verhalen van ouders die ontevreden zijn over het consultatiebureau en de adviezen die er worden gegeven.
Zo ongekleurd mogelijk ging ik er naar toe. Ik vond het een leuke dag, maar de dame bij wie ik meeliep was een beetje apart. Ik denk dat ze me ook heel erg vervelend vond met de vele vragen die ik stelde. Ik weet zeker dat ze me té kritisch vond. Ik wilde van alles weten. Hoe ze onze overdracht verwerken, hoe de zorg voor de prematuur eruit ziet en welke controles wanneer werden gehouden. Ook gingen we op huisbezoek bij een baby van 9 dagen, om de eerste controles en een intakegesprek te doen. Het bureau kampte met een ontzettend personeelstekort. Vandaar die vroege afspraak.
Vorige week heb ik een dag meegelopen op de verloskamers van ons ziekenhuis. En ik viel met mijn neus in de boter. Nou had ik ook een geweldige begeleidster die alle leuke patiënten voor haar rekening nam. Daardoor zag ik die dag niet alleen een primaire sectio, ook mocht ik getuige zijn van een vaginale bevalling en mocht ik de vrouw in kwestie zelfs begeleiden met puffen. Heel erg spannend allemaal.
Thuis gekomen, helemaal eufoor van het wonder de natuur, vertelde ik mijn verhaal tegen manlief. Over de uitwendige spildraai en de pufinstructie die ik had moeten geven. Maar ook over het kind dat het zo slecht deed en kreunde. Dat kind werd opgenomen op ‘mijn’ afdeling en terwijl mijn collega het kind opving, keek ik vanaf de andere kant mee. Heel erg interessant om bij een opname de weg vooraf te hebben gezien. Om de ouders te ontmoeten vóórdat ze echt pappa en mamma worden. De spanning, de pijn en het geluk. Wat bijzonder…
Een vrije ruimte zou voor iedere verpleegkundige ingebouwd moeten worden. Het is erg leerzaam!
Waar zou jij dan een kijkje willen nemen? Ik houd me ook nog steeds aanbevolen voor de traumaheli.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account