V&VN herkent zich niet in beeld over falende verpleegkundigen bij palliatieve sedatie

Volgens het artikel zouden verpleegkundigen en artsen te weinig kennis en ervaring hebben op het gebied van palliatieve sedatie, wat regelmatig zou leiden tot ‘onnodig lijden’ en ‘traumatische ervaringen voor nabestaanden’. Ook zouden specifieke richtlijnen over palliatieve sedatie onvoldoende worden toegepast.

‘De berichten baseren zich op een rapport van IKNL dat pas in januari 2014 verschijnt, we kunnen dus er dus niet inhoudelijk op ingaan,’ aldus Monique Roedoe van V&VN. ‘Maar het beeld dat in de artikelen wordt opgeroepen is niet in lijn met de wetenschappelijke studies die zijn gedaan naar de KNMG-richtlijn palliatieve sedatie. Uit het proefschrift Palliative Sedation in the Netherlands van T. Brinkkemper (2013) blijkt bijvoorbeeld dat de richtlijn veelal goed wordt gevolgd in Nederland.’ Voor verpleegkundigen is er bovendien een richtlijn palliatieve sedatie, die inhoudelijk geheel en tekstueel grotendeels identiek is aan de genoemde KNMG-richtlijn. ‘Deze biedt dus voldoende handvatten,’ aldus Roedoe.

Professionalisering

Verder generaliseert het artikel volgens V&VN ‘dat er professionalisering nodig is.’ Roedoe: ‘Dat doet geen recht aan al die verpleegkundigen die zich hebben gespecialiseerd in de palliatieve zorg en/of werken in gespecialiseerde teams in de thuiszorg. Zij zijn juist goed toebereid op zorg rond het levenseinde en ook palliatieve sedatie.’

Wel meer kennis nodig over palliatieve sedatie

V&VN ontkent niet dat in de praktijk palliatieve sedatie een gevoelig en kwetsbaar onderdeel is van de zorg rond het levenseinde en dat er groepen verpleegkundigen zijn bij wie het aan voldoende kennis en vaardigheden over dit onderwerp ontbreekt. Roedoe: ‘Als beroepsvereniging pleiten wij dan ook zeker voor scholing van verpleegkundigen en verzorgenden én bieden wij op dit gebied ook publicaties en scholingen aan. Bovendien hebben wij ons destijds ingezet voor de SCEN-verpleegkundigen, zoals bijvoorbeeld José Boots, die vakgenoten konden adviseren over zorg bij levensbeëindiging.’