Wat bof ik toch!

Ik draai al weer heel wat jaartjes mee in het Zonnebloemcircuit. Sterker nog, de Zonnebloem is de reden dat ik eind jaren zeventig besloot in de zorg te willen werken. Als het even kan, ga ik een of twee keer per jaar mee.

Tijdens deze week met de Zonnebloemboot op de Rijn ben ik hoofd van de verpleging. Nu zit ik mijn weblog te schrijven, ruim na middernacht als alle gasten (want zo heten de vakantiedeelnemers bij de Zonnebloem) op bed liggen en de nachtdienst is geïnstrueerd.

Ik laat mijn gedachten zo eens gaan over wat ik allemaal heb meegemaakt deze dag. Naast heel veel plezier met de medewerkers en de gasten zijn er ook hele mooie momenten. Zo was er dinsdagavond de muziekavond, waarbij een gast, halfzijdig verlamd en een ernstige afasie, samen danst met zijn partner. De man wordt ondersteund door een verpleegkundige, en midden in die dans zie ik hem even stoppen om zijn partner een kus te geven. Gewoon, een eenvoudig klein kusje op haar hand, maar zichtbaar met zoveel liefde en genegenheid gegeven, dat juist dat kleine gebaar je raakt.

Of de vrouw die vanochtend voor het eerst in dertig jaar weer in bad ging. ‘Ik word altijd onder de douche geholpen en dan ben je eigenlijk al helemaal vergeten hoe lekker zo’n bad aanvoelt!’

Tijdens de week heb je alle tijd voor de verwenzorg, voor zorg op maat zonder je druk te maken om indicaties, dwangtijden of de hoeveelheid werk die er nog op je wacht. Gewoon, lekker met 26 sterk gemotiveerde verpleegkundigen en verzorgenden, de 65 gasten en hun partners een fijne vakantieweek bezorgen.

Ja, je wordt er moe van, rolstoelen duwen door een fraai Duits Rijnstadje met hobbelstenen. En ja, je bent van 08.00 uur tot soms ver na middernacht bezig. En ja, het is geestelijk soms ook zwaar. Maar om het nou werk te noemen?! Nee, ook voor mij is het puur genieten! Je krijgt er zoveel voor terug! En dat is toch wat je doet op vakantie: genieten.