Weer thuis

Moeder is weer thuis gekomen na haar opname in het ziekenhuis vanwege een collumfractuur.  Zowel moeder als de poes, die onmiddellijk op haar schoot klimt als zij gaat zitten, spinnen van genoegen.

De operatie is haar toch niet in de koude kleren gaan zitten. Regelmatig ligt zij in bed als wij komen, klaagt over moeheid en lusteloosheid, eet niet goed en we krijgen niet goed hoogte van haar vochtinname. Met de eerstverantwoordelijke verzorgende hebben wij, dochter en ik, een gesprek om een nieuw zorgplan met elkaar te formuleren. Daarin wordt ook het toezicht op de vochtinname genoemd en de vraag om moeder te gaan ondersteunen bij de lichamelijke verzorging. Zowel in het ziekenhuis, als op de transferafdeling, als thuis merken wij dat moeder zich vergeet te wassen, hoewel zij dat ontkent. In het zorgplan wordt opgenomen dat de verzorgenden gaan proberen te bereiken dat ze zich in ieder geval één keer per week laat helpen met douchen en haren wassen. Ik geef nog de tip aan de evv’er dat het helpt als moeder een paar vaste verzorgenden krijgt, met wie zij een relatie op kan bouwen, die zij gaat vertrouwen. Ondertussen zullen wij, als wij de kans krijgen, ook helpen met douchen.
Wanneer ik dat nog eens met een paar verzorgenden bespreek, geeft een van hen mij een goede tip: “Als u nu aan uw moeder zegt dat zij zich door ons moet laten helpen, dan gaat het zeker wel lukken!”. Hoe moeder dat onthoudt met haar ziekte van Alzheimer en of moeder dat gaat willen, waar zij zo heel erg vasthoudt aan haar eigen regie, komt niet ter sprake. En al helemaal niet of ik het leuk vind om als boeman gebruikt te worden!

Na een week of twee thuis wordt moeder echt ziek. Pneumonie en urineweginfectie, constateert de huisarts. Moeder gaat weer aan de antibiotica. De klachten verdwijnen niet en een week na het starten van de antibiotica schrijft de huisarts verlenging van de kuur voor plus een kort kuurtje prednisolon. Dat helpt, als wij voor een controlefoto van de heup naar het ziekenhuis gaan, lijkt zij haast weer de oude. De foto’s zijn goed, de chirurg is tevreden en we hoeven niet meer terug te komen voor controle. Om dit te vieren drinken we een kopje koffie met iets lekkers erbij en moeder geniet.
Wanneer ik haar thuis breng zie ik dat zij een allergische uitslag heeft op haar benen, armen en schouders, waar zij veel jeuk van heeft. Ik vraag de verzorgenden dit op te schrijven in het dossier en het de volgende dag aan de huisarts door te geven. Twee dagen later is de antibioticakuur klaar.
Vier dagen later is moeder weer ziek. Weer koorts, flink hoesten en erg moe. Ik begin mij nu toch wel zorgen te maken en bel zelf de huisarts voor een visite. Als zij komt, ben ik er ook. De urine wordt nagekeken, er is weer een urineweginfektie! De huisarts onderzoekt moeder, hoort dat vooral de rechter long flink vol zit. De arts zegt dat ze beseft dat moeder na haar operatie aan het sukkelen is met haar gezondheid. De huisarts weet niet van de allergische reactie, is blij dat van mij te horen en schrijft een andere antibiotica voor, waarvan zij nog een voorraadje in haar tas heeft.  De huisarts vraagt aan mij om contact met haar op te nemen als moeder niet opknapt, de verzorgende staat daarbij. Ik vind het moeilijk om alle controle en zorg nu naar mij toe te trekken. Moeder woont toch niet voor niets op een meerzorgafdeling? Morgen heb ik weer een gesprek met de evv’er, om het zorgplan te ondertekenen. Ik zal het dan ook hebben over wie verantwoordelijk is voor het contact met de huisarts en voor de terugrapportage naar mij!