Wie redt de verpleegkundige?

Het oude bloemetjesbehang van de muur peuteren, lukt mij zonder veel zweten. Schuren kan ik en verven gaat ook goed. Dan moeten er op de muren uiteraard weer nieuwe bloemen. En dat wil ik ook kunnen. Gewapend met spons, kwast en emmer soppend plaksel, bestijg ik de ladder…

Het plaksel is gewillig. Kan zo op de muur. Zit zo op de muur. Ook de bloemen op het vliesbehang lachen vol vertrouwen, terwijl ik ze vrijlaat van de rol. Heel voorzichtig leg ik het papier tegen de wand. Ik volg het patroon. Dit kan ik. Het zit er eigenlijk vrij vlot, heel netjes in. Voorzichtig laat ik mij van de ladder zakken…

Op de grond, moet de baan nog ultrarecht langs de plint gesneden worden. Met een mes. Het mes is niet zo scherp meer. ‘Hier,’ zegt mijn vriend hulpvaardig, ‘deze is nieuw. Doe voorzichtig, hij is vlijmscherp…

En daar zat hem het euvel. Daar ging alles mis. Mes glijdt langs plint, door behang, en -RATS- En au. Eerst denk ik nog dat het allemaal met een sisser afloopt. Het mes is op mijn nagel gestopt. Dan zie ik bloed onder mijn nagel…

Bloed! Paniek! En die paniek begrijp ik niet. Ik zie toch heel geregeld bloed? Ook wel in veel grotere hoeveelheden. Nee, het is die nagel. Ik heb al een gruwelijke hekel aan nagelknippen bij een ander. Sterker nog, dat weiger ik! Er is iets met mij en nagels. En nu de helft van mijn wijsvingernagel heen en weer wappert, voel ik prikkeltjes in hoofd en benen…

Omdat ik de verpleegkundige ben (mijn klushulpen zijn kapitein en verzekeringsexpert), zeg ik maar dat ik mijn hoofd even tussen mijn knieën moet hangen. En puur uit trots, val ik niet flauw. Een flauwvallende verpleegkundige zou té gênant zijn.

Ik kan dat niet, ik kan het níet. Ik kan niet tegen wonden aan vingers en zeker niet wanneer het nagelschade betreft. Ik moet mij er maar bij neerleggen. Kom gerust bij mij met liters bloed uit buik of hoofd, maar laat mij niet uw ingegroeide teennagel zien…

Ik ben me er eentje!