'Wijkverpleegkundigen gaan ver in het verleggen van grenzen'

1. Weten jullie al wat er precies gebeurd is?

‘Nee, het onderzoek is nog steeds gaande. Bij De Zorggroep zelf hebben we een intern onderzoek gedaan om te checken of wij onze procedures goed gevolgd hebben. Dit hebben we besproken met het team waarin de verpleegkundige werkte en de conclusies worden nu eerst intern besproken. De cliënt kreeg verpleegkundige zorg: dagelijks een injectie tegen trombosebeen. In het begin van de zorg weigerde zij informatie over zichzelf te geven, dus ze vertelde niet dat ze al eerder zorg had gekregen van De Zorggroep. Omdat we een nieuw registratiesysteem hadden, was haar eerdere zorgdossier niet in te zien. In haar gedrag zagen we geen aanleiding om dieper in haar zorghistorie te duiken.’

2. Hoe gaat het met de collega’s van de gedode verpleegkundige?

‘In het team heerst een gevoel van verslagenheid. Het is een optelsom van individuele rouwprocessen: de een gaat het liefst weer bezig met de ‘normale’ werkzaamheden, de ander heeft meer tijd nodig en bij weer een ander verschilt het van dag tot dag. We nemen veel ruimte om over het voorval te praten. ‘

3. Welke lessen kunnen we leren van dit gruwelijke incident?

‘Wijkverpleegkundigen gaan ver in het verleggen van hun eigen grenzen. Hoe dat komt, kan ik niet verklaren. Misschien is het kenmerkend voor hulpverlener zijn. Ook communiceren verpleegkundigen van nature weinig met elkaar over die grenzen. Hoe droevig de gebeurtenis ook is, het heeft er wel voor gezorgd dat het onderwerp grenzen stellen weer actueel is. Het is het gesprek van de dag is onder managers, teamleiders en verpleegkundigen. Er is meer aandacht voor het bespreken van casussen en intervisie. Het is belangrijk om aan te geven: tot hier en niet verder.’