Zorgen over zorg

Afgelopen week kwam mevrouw Willemse ietwat overstuur naar mij toe. Of ik even een moment voor een gesprekje had. Op dat moment had ik absoluut geen tijd maar beloofde haar dat ik die dag nog met haar om tafel zou gaan zitten.

Eigen bijdrage 

Toen ik eenmaal tegenover haar zat in haar overvolle maar gezellige kamer brak ze los. ‘Hoe moet ik nu verder met mijn leven’, vroeg ze met een snik in haar stem. Ik begreep haar vraag niet helemaal en vroeg om verduidelijking. ‘Nou,  iedere keer dat ik de dokter nodig heb, moet ik dus vijf euro betalen. En de eigen bijdrage gaat naar bijna achthonderd euro…’, even bleef het stil en toen barstte ze in snikken uit.

Dooddoener 

Bij het zien van haar verdriet kreeg ik een brok in mijn keel.  ‘Ik kan dat niet betalen, laat mij maar doodgaan. Zo wil ik niet verder met mijn leven! Heb altijd hard gewerkt en nooit mijn hand hoeven ophouden.’ Ze werd rood van boosheid en sloeg met haar hand op tafel. Ondertussen probeerde ik haar gerust te stellen. ‘Ach’, probeerde ik, ‘het zal wel niet zo’n vaart gaan lopen,’ en nog een ander dooddoener zoals, ‘de soep wordt niet zo warm gegeten als hij wordt opgediend.’

Onrust

Het is een onzekere tijd, zeker voor mensen in een kwetsbare positie zoals de ouderen onder ons. Laten we ons ervan bewust zijn dat er veel onrust ontstaat bij berichten over bezuinigingen in de zorg en de gevolgen daarvan.

Merk jij ook dat cliënten bezorgd zijn om de bezuinigingen? Laat je reactie hieronder achter!