Zusterpraat

En in dat kippenhok loopt ook een haan. Een tijdelijke haan, want het is de mannelijke stagiaire van de kraamafdeling. Ik heb hem al meerdere malen laten weten dat ik bewondering voor hem heb.

Patiënten zijn namelijk dol op hem en als hij vol overgave vertelt hoe het correct aanhappen van de borst (door de baby) er uitziet, dan wordt mijn respect bevestigd. (‘Alsof je kind een grote hap van een hamburger neemt!’)

Maar ik heb ook bewondering voor zijn omgang met de collega’s, voornamelijk bestaande uit vrouwen. Want ik geef toe: de onderwerpen die we bespreken vallen voor een man soms niet mee.

De wereld van de verloskunde is een wereld waar je onbeschaamd over zwangerschappen, vagina’s, gebroken vliezen hier en een placentaverwijdering daar, kletst. Je vergeet dat het voor mensen die niet dagelijks met zulke taferelen te maken hebben, niet altijd normaal is om het daar over te hebben.

Dit wordt me duidelijk gemaakt door mijn vriend. Die, wanneer ik luidkeels en enthousiast in de supermarkt aan het vertellen ben dat mijn patiënt met spoed een keizersnede moest ondergaan en dat er een negen ponder uitkwam, mij subtiel de mond snoert met de woorden dat niet iedereen op deze teksten zit te wachten. Ik moet even omschakelen geloof ik, de werkmodus uit en de thuismodus aan.

Op het werk neemt namelijk niet bepaald iemand een blad voor de mond… En buiten je werk vinden veel mensen je werk ‘vies’. Eigenlijk is dat opmerkelijk.

Ons werk bestaat uit zaken waar ieder mens mee te maken krijgt, vroeg of laat, zwak of sterk. Alleen willen een hoop mensen hier niet aan denken, of het überhaupt horen.

Wat maakt het dat ‘wij’ als verpleegkundigen wel met deze onderwerpen kunnen ‘dealen’ en een hoop andere landgenoten niet? Is dat gewenning, het is tenslotte ons werk, of moet je daarvoor in de wieg gelegd zijn?