Ik heb een hekel aan voordringers. Op een parkeerplaats of in de rij bij de kassa. Mensen die denken dat ze iets meer, beter of meer gehaast zijn dan de rest. Of die doen alsof de rest niet bestaat.
Ik geniet zelf weer eens de aandacht van een specialist. Even een grote beurt, zodat ik hopelijk weer maanden vooruit kan. De arts raakt niet nerveus, als ik zeg dat ik verpleegkundige ben in hetzelfde ziekenhuis. Vriendelijk zegt hij zelfs, dat ik langs mag lopen, als ik tóch aan het werk ben en klachten heb. Ik zeg dat ik dat voordringen vind. Ik vind het gênant en oneerlijk als er een wachtruimte vol bladerende en klokstarende mensen zit. Die allemaal opkijken als ik in het wit als laatste binnenkom en als eerste weer opsta.
De dokter zegt dat ik het niet goed begrijp. Dit is nou één van de vóórdelen van mijn vak. ‘Naast een breed scala aan nadelen,’ merkt hij op. ‘Rugklachten, vermoeidheid…’ Hij heeft gelijk. ‘Een monteur kan sneller aan goedkopere onderdelen komen,’ zegt de dokter. ‘En jij wordt bij mij eerder geholpen. Zo gaat dat.’
Maar is het wel zo? Mag je vóór mensen met mogelijk ernstiger klachten, tijdens al uitlopende spreekuren, zomaar eerder naar binnen gaan? Omdat je er één bent van het ziekenhuis? En ga ik het straks durven?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account