Compassiemoe

Wat moet je als je thuis middenin een scheiding zit, met zorgen tot aan je kin? Werk gaat gewoon door en gelukkig, want werk is ook afleiding. Maar als je dan de zorgen van een ander even niet kunt dragen, wat doe je dan? Moet je je ziek melden of moet je trachten de robot in jezelf te vinden en op de automatische piloot verplegen?

Of stel je hebt griep. Niet ernstig genoeg om je ziek te melden – want dat vinden plegen vaak – maar wel flink ellendig ervan. Je hoofd bonst, het ziekenhuis draait en een patiënt klaagt. Kan je dat altijd verdragen? En zo niet, mag je dat dan uitleggen aan een patiënt? Mag je begrip vragen voor een eigen situatie?

En dan zijn er nog trouwe collega’s; lief, maar vastgeroest. Bijna honderd en ze weet werkelijk alles. Ze is alert, waakzaam en kritisch tot in de puntjes. Het enige wat ze onderweg is kwijtgeraakt is mededogen. Als een patiënt, tijdens een drukke dienst, in haar bed plast, moppert mijn collega: ‘Had u niet kunnen bellen vooraf? Weet u wel hoe druk ik het heb?’ Van jarenlang natte bedden, is ze het begrip voor zwakke blazen een beetje verloren. Ze ziet het werk, maar niet de schaamte van de patiënt.

Medeleven is een eerste vereiste voor een verpleegkundige. Maar soms is empathie weleens even op. Soms moet je eigenlijk om jezelf denken en werken tegelijk. Maar hoe doe je dat?