Draaideurklanten

Tijdens mijn pauze snijdt iemand het onderwerp ‘anders dan anders’ aan. We hebben het over de andersdananders-mensen die onze afdeling soms bezoeken. We hebben inmiddels een fraaie collectie vaste klanten met eigenzinnigheden.

We hebben een patiënt die flauwvalt zodra hij een infuusnaald ziet. Voor hem is het misschien wel extra vervelend dat hij elke 8 weken een infuus moet krijgen vanwege zijn reuma. Tenminste, zolang dat nog steeds niet draadloos mogelijk is. Zwetend komt de man binnen. Wit kruipt hij met zijn twee meter lijf op een bed. Draaierig ontwijken zijn ogen de huid-aanprikkende naald. Met wat extra geduld gaat het altijd precies goed; naald erin en patiënt nog wakker.

Er is een patiënte met een nachtkastjesfobie. Voor zij komt moeten aan haar kant van de kamer de nachtkastjes worden verwijderd. Ze kan niet tegen het geluid van de tollende wieltjes. Ook alle gekleurde papieren afvalzakjes moeten worden verwijderd, want van hun knispergeluid wordt ze duizelig.

Dan hebben we een doofstomme patiënt. Met hem spreken we via papier. Ook hebben we inmiddels menig potje hints gespeeld. Met deze man spreken is eigenlijk een verademing. Het is spreken vanuit een pure basis. Geen prachtige poëzie, maar echte emoties op heuse gezichten.

En over tekortschietende zintuigen gesproken, we hebben ook een blinde patiënte. Het intrigeert mij hoe zij dingen over de verpleegkundigen weet te vertellen voor wij een woord hebben gesproken. Ze herkent goede zorg aan zijn geur en elke pleeg aan zijn of haar schoenen en stemmen.

Eén patiënt is een beetje mijn favoriet. Met een frons betreedt hij eens per 6 weken mijn zaal. Hij heeft geen zin in de prik en geen zin in een gesprek. Deze meneer weet nog precies hoe ik vorige keer mis prikte. Kan ik niet beter iemand anders vragen? Deze man is boos en zeer ontevreden, hoe hard ik ook mijn best doe. Maar iedere opname lukt het me toch om iets van een glimlach op zijn gezicht te toveren. Het duurt maar een paar tellen. Maar voel ik me dan een goede verpleegkundige.

Aan patiënten loopt er van alles rond (aan verpleegkundigen trouwens ook) Er zijn patiënten die jonge verpleegkundigen weigeren. Patiënten die geen handen schudden bij de ontmoeting. Sommigen huilen een hele dag. Anderen gebruiken scheldwoorden. Er zijn mensen met gekke gebruiken en plegen met vreemde antwoorden. Waarschijnlijk zijn we allemaal even bijzonder, maar bij sommigen valt het wat meer op.

Weet jij ook een paar kleurrijke patiënten? Beschrijf ze in een reactie hieronder!