Verpleegkundige zijn betekent: naast je patiënt staan. Zo ziet verpleegkundige Kim op een warme dag op de afdeling hematologie een klein meisje voor de sluisdeur van haar moeder. En dan doet Kim dit.
Daar sta je dan met je handjes tegen het raam van de sluisdeur. Je geeft door het glas een high five aan je moeder aan de andere kant van de deur. Ik denk dat je 3 jaar bent.
Ik buig door mijn knieën en vraag of je mee gaat op ijsjesjacht. Als je een ijsje mag van je ouders natuurlijk…
Ja, het mag! Samen sluipen we door de gang, op naar de afdelingskeuken om snel een ijsje te pakken uit de vriezer.
Sssst pas op… daar komt iemand. Je schatert. Samen sluipen we terug naar papa die inmiddels ook moet lachen en mama achter het glas ook. We geven elkaar een high five en je huppelt de gang in.
De voedingsassistente vraagt waarom ik toch altijd zo met kinderen op sleeptouw ga. ‘Zij vinden het leuk, maar je bent toch verpleegkundige en geen pedagogisch medewerker?’
Ik zeg dat ik dit juist als verpleegkundige doe omdat ik het belangrijk vind dat kinderen mee komen naar het ziekenhuis zodat ze betrokken worden bij de ziekte van papa of mama.
En dan is het belangrijk dat ze ervaren dat het ziekenhuis geen enge plek is waar vreselijke dingen gebeuren. Maar een veilige plek waar naast gehuild ook veel gelachen mag worden. Met veel ijsjes.
Kim Messelink is verpleegkundige op de afdeling hematologie van het Radboudumc in Nijmegen.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account