Gelukkig nieuwjaar!

Diepzinnige woorden, cliché-woorden, rijmwoorden, scheldwoorden, woorden heb ik in ieder geval te over. En altijd beschikbaar voor een wekelijkse blog. Want o, wat is dat heerlijk. Gewoon even lekker van mij afschrijven hoe prachtig de handen zijn van oude mensen of hoe ik altijd zit te staren naar de bloedvaten van vreemden om te raden waar ik het beste zou kunnen prikken.

Ik kwak elke zondagavond (vrij last-minute) mijn blog op digitaal papier. Sluit mijn ogen en herleef een beetje mijn werk. Wie vond ik lief, wie niet, wat hebben we besproken? Onderaan mijn werkbriefje krabbel ik af en toe, tijdens werktijd, iets dat een collega heel wijs zegt. En dat zet ik dan online, alsof het mijn eigen wijsheden (eigenwijsheden) zijn. Ja, zo gaat dat dus.

En hier zit ik weer. Als elke andere zondag. Gewerkt als elke andere werkdag. Behalve dan dat vandaag de eerste dag is van de eerste maand van een spiksplinternieuw jaar. Ik had al een blog klaar over iemand die ik vandaag niet aardig vond. Maar ineens bekruipt mij het gevoel dat ik een nieuw blogjaar niet kan beginnen met gezeur over een ander.

Verpleeg de wereld, begin bij jezelf. Da’s in ieder geval mijn goede voornemen. Ik zal zelf luisteren naar de adviezen die ik geef. Genoeg slaap nemen, mezelf op tijd ziekmelden, niet zwaar tillen, maar hulp halen, vaker plassen, meer water drinken, gezonder eten. Dat dus allemaal. Ja, ik krijg het nog druk dit jaar.

Maar een verbeterde wereld, daar wil ik het eigenlijk even over hebben. Ik wens mij een jaar toe met ogenblikken waarin mijn naasten mij in de ogen kijken in plaats van op hun telefoonschermen. Een wereld waarin mensen voorrang verlenen aan links, omdat het regent. En ik dacht: die betere wereld begint bij mij…

Gewapend met mijn kerstpakket ging ik op pad naar een minder fortuinlijke buurman. Huilend nam hij het gebaar van mij aan. Zijn hele dag was goed, riep hij drie dagenlang. Toen had hij ineens ook iets voor mij. Een kookboek, sprak hij. Ik vreesde dat deze man met kleine portemonnee geld aan mij had uitgegeven. Daar stond-ie in mijn portiek met een pakketje op zijn armen. Hij had zijn terug-kado ingepakt in gelinieerd papier. Met een post-it erop met een handgeschreven ‘eet smakelijk’ in alle talen. Voorzichtig en verlegen maakte ik het pakket open. In het papier trof ik een ‘Allerhande’ aan. Het mooiste kado van deze kerst.

Een kado uit het hart van een man met weinig mogelijkheden. Een gratis gebaar. Hoe vaak overkomt je zoiets nog tegenwoordig? Af en toe geef ik een straatkrantman 5 euro. Hij lacht en groet daarna zo vriendelijk. Mijn wens voor iedereen hier is, dat je de ogen en glimlach van de straatkrant- en andere-mannen mag zien dit jaar!