Gelukkige kerst

Sinterklaas is weg en kerstmis komt eraan! Bij ons op de afdeling staan de dozen met kerstversieringen klaar om een leuk plekje te krijgen. Zoals elk jaar hebben we een paar bewoners gevraagd om te helpen met de kerstboom te zetten. Dit wordt als zeer gezellig ervaren en het lijkt bijna op een echte familiare aangelegenheid. Heerlijk om te zien hoe mensen hiervan kunnen genieten.

Verwaarloosd

Verleden jaar om deze tijd kregen wij een nieuwe opname op onze afdeling. Het was een mevrouw die niet meer thuis kon wonen. Ze had zichzelf verwaarloosd en had geen netwerk van familie of mantelzorg om haar heen. Ze was eenzaam en wilde niet meer leven, zo had ze als reden van haar verwaarlozing genoemd. Het hoefde niet meer. Totdat ze bij ons kwam en deelnam aan het leven in onze instelling. Ze kwam onder de mensen en je zag haar opknappen. Ze kreeg aanspraak en aandacht, waar ze zo naar hunkerde. Het is mooi te zien hoe sommige mensen weer kunnen opbloeien.

Kerstboom

Twee weken voor de kerst werd het tijd om de boel te versieren. En de nieuwe bewoonster voelde zich vereerd om mee te helpen. Met veel ijver hielp ze mee de kerstballen een voor een uit de doosjes te halen en op te hangen in de boom. Ondertussen druk pratend met de inmiddels gemaakte vriendinnen. Af en toe even uitrustend op een stoel, zag ze er gelukkig uit. Ze telde weer mee, ze hoorde erbij en dat voelde ze. Toen het klaar was hoorde ik onze nieuwe bewoonster met de andere dames; ‘O dennenboom’, zingen. Tevreden ging ieder daarna naar de eigen kamer.

Tranen

Even later kwam ik de medicijnen brengen bij de ingeburgerde nieuwkomer. Terwijl ik naar binnenliep zag ik dat ze huilde. Bezorgd vroeg ik me af wat de reden was van haar tranen. ‘O zuster,’ zei ze, ‘ik ben al jaren niet meer zo gelukkig geweest als nu!’

Het waren vreugdetranen, en ik wist het zeker: zij had echt een gelukkig kerstfeest!