Gemopper

Ik bedoel dat je aan het begin van een dienst dossiers leest. Die collega heeft al na drie bladzijden bekeken dat het vandaag druk wordt. Moppert en klaagt. Over het weer, de kou, collega’s of gezondheidskwaaltjes. En met mopperen is niks mis. Maar je moet er op een gegeven moment wel overheen stappen. Dan pak je je donkere gemoedstoestand op, steekt hem op zak en slaat aan de was. Dan ga je toch lachen tegen patiënten. En hard werken. En dan voel je dat je lange lijst van klussen krimpt. Je krijgt wat hulp. Of geeft wat weg. En dan merk je dat het werk heus echt wel leuk is. Je haalt je schouders weer op, als men om een po vraagt. Je weet weer dat dat er gewoon bij hoort.

Mopperen mag. Is volgens mij zelfs functioneel. Je gooit je frustraties er in de teampost uit. Beter daar dan voor de voeten van je patiënt. Je collega knipoogt begrijpend. Jij kan er weer tegen. Soms echter veroorzaakt het gemopper een lagedrukgebied of donderwolk boven je werkzaamheden. Weegt jouw weemoed zwaar op de schouders van collega’s. Waardoor ook zij grote moeite krijgen rechtop te blijven staan. Jouw schaduw veroorzaakt een donkergrijze wolk aan het systeemplafond. Het regent zelfs over patiënten.

Volgens mij nemen opnames toe, als je dat verwacht. Werkt droefgeestigheid besmettelijk. Wordt werk ook zwaarder, omdat je dat gelooft. Wordt wassen ergerlijker en po’s frequenter. Het hele ziekenhuis mee in de negatieve spiraal.

Zou het ook andersom werken? Dat je onverstoord optimistisch fluitend aan je dienst begint. Dat je zegt dat je alles onder controle hebt. Wat er ook gebeurt. Volgens mij neemt onheil automatisch af. Gaan patiënten zich spontaan beter voelen. Minder bellen, braken, plassen. Volgens mij gaat de secondewijzer sneller tikken. Zon schijnen. Je zult zien dat zelfs de meest chagrijnige arts zijn frons ontspant. Zullen we het massaal proberen?