Ik wil ook feest!

Mijn baas zou iets kunnen leren van dit vleselijke festijn met prostituees en alles erop en erin eh… -aan. Mijn collega’s en ik hebben het erover. Niet over seks, maar over waardering. Over de nadruk op het positieve, boven het wijzen op verbeterpunten. Beloon prestaties, zegt mijn collega.

We brainstormen over het idee van een ‘verpleegkundige van de maand’. Geef eens per maand een Douglas- of schoonheidsbon weg aan de pleeg met de meest positieve uitstraling of het verfrissendste idee. Geef de collega met de minste ziektedagen een extra vakantiedag. Deel bloemen uit tijdens het applaus na een klinische les. Zet eens per jaar gesorteerd gebak op tafel bij de afdelingsvergadering, voor alle plegen die wél komen in eigen tijd.

Het valt ons op dat er veel aandacht is om het negatieve de verpleegwereld uit te krijgen. Ben je alweer ziek, dan moet je dat flink uitleggen. Ben je niet aanwezig tijdens een overleg, dan krijg je een donderpreek. Tja, dat het terecht is dat leidinggevenden werknemers wijzen op verantwoordelijkheden en problemen, begrijpen we wel. Maar hoeveel beter zou het gaan, als onze leiders massaal de andere kant op zouden gaan hangen?

En dan kom ik nog één keer terug op het seksdeel van dit verhaal. Kennelijk kenden de Duitse bazen de behoeften van hun werknemers. Maar weet mijn leidinggevende bijvoorbeeld dat ik wel zonder nachtdiensten zou willen, terwijl de collega naast mij baalt van haar nachtdienstloze inkomen? Ik hoor collega’s die niet vroeg uit bed willen en mensen die vinden dat ze te weinig vroege diensten hebben. Hoeveel frustratie raakt niet verloren, als deze wensen uitkomen? En hoeveel werkplezier levert het op?

Welke ideeën zouden er rollen, als we elkaar vragen wat we nodig hebben voor beter werk? Heel redelijk, dus niet ‘een ton salaris’, maar een ventilator in de zusterpost of eens een koekje bij de koffie. Wat zou jij je baas vragen?