Nog steeds slechte zorg

Geregeld geef ik meer dan ik heb. Dan heb ik thuis niks meer over. Zoek ik ruzie, loop ik te mopperen, omdat al mijn positief is opgebruikt. Toch schijnt het altijd beter te kunnen op gebied van hospitality, krijg ik te horen. Maar hoe o hoe kan de verpleegkundige zorg nóg klantvriendelijker?

Dan spreek ik iemand die ontevreden is over de zorg in mijn ziekenhuis. Haar vader werd ‘bij ons’ geopereerd. Hij lag enkele uren in een nat bed, met nietjes in zijn buik, waarvan niemand vertelde wanneer ze er hoe uit moesten. Op een zaterdag kreeg hij voor 1 dag verbandmateriaal mee naar huis en op de dag van ontslag kwam er gewoon ineens niemand meer op zijn kamer. Hij kreeg geen papieren, geen uitleg, geen ‘wel thuis’.

En dan verpleeg ik zelf een mevrouw, die mij vertelt over haar ervaringen in het AMC, twee weken geleden. Waar ik verwacht dat Randstadziekenhuizen voorlopen op onze Friese zorg, schrik ik mij een hoedje. Ook zij is geopereerd aan haar buik. Hoewel ze door pijn nauwelijks kan bewegen, wordt haar eten zo’n 2 meter van haar bed bezorgd. Deksel erop, geen blik achterom. Kreeg zij geen bezoek, dan had zij een aantal dagen niet gegeten.

De vrouw krijgt in het AMC te horen dat ze geen, wel, toch geen en uiteindelijk toch wel kanker heeft. Het blijkt zelfs niet meer te behandelen. De vrouw ondergaat scopie na scopie, omdat dokters niet op één lijn zitten en ‘nog even’ nog eens willen kijken.

Ja, in het AMC waren geleerde doktoren, met indrukwekkende onderzoeksmethoden. Maar er waren weinig verpleegkundigen die even vroegen aan deze ongeneeslijk zieke vrouw hoe het met haar ging. Ik hoor de vrouw spreken en schrijf naast haar bed in mijn hoofd al deze blog.

Hoe kan het dat er geen tijd is of wordt genomen om patiënten te geven wat ze nodig hebben? Het is zo simpel. Een helpende hand, een beetje oogcontact, wie dat niet kan, moet misschien een andere carrière overwegen.

Ik zou het mis kunnen hebben en mogelijk te snel oordelen. Maar ik weet zeker dat ik gelijk heb, als ik zeg dat het beter kan. Zullen we bij dezen afspreken dat we voortaan alleen nog maar succesverhalen horen over onze collega’s op andere plekken?