Persoonlijke zorg deel 2

Volgens mij zijn we allemaal op zoek naar een juiste balans tussen professionele zorgverlening en willen we hierbij een steun zijn voor de patiënt. Soms kun je een extra steun voor hem zijn omdat je iets deelt van jezelf. Hierbij laat ik zien dat ik meeleef, dat ik empathie voel voor de patiënt.

Als student wist ik me niet altijd een houding te geven op het moment dat patiënten geïnteresseerd waren in mijn privéleven. Nu ik mezelf steeds verder ontwikkel als verpleegkundige, word ik hier losser in. Dit komt omdat ik al een aantal ervaringen heb gehad waarin patiënten aangaven het prettig te vinden dat ik ze gelijkwaardig en persoonlijk benaderde. Soms zit ik een eind weg te kletsen met een patient, alsof het iemand is die ik in de supermarkt tegen kom.

Net als bij Quinten, stellen patiënten mij natuurlijk ook vragen. Ik begrijp dit, omdat zij zich als het ware aan mij overgeven. Ze vertrouwen erop dat ik op een goede en professionele manier zorg draag, niet alleen aan hen, maar in mijn situatie ook vaak aan hun kind. Bovendien zorgt het voor de nodige afleiding om aan een ander vragen te stellen.

De vraag of ik zelf kinderen heb, hoe oud ik ben, of ik een vriend heb en ga zo maar door, heb ik al regelmatig gehoord. Zoek me op een van de ‘social networksites’ op en je weet het antwoord. In deze maatschappij ben je allang niet meer anoniem. Maar daar gaat het hier niet om.

Het gaat erom dat er een bepaalde angst wordt gevoeld om te persoonlijk te worden met een patiënt. Afstand staat gelijk aan professionaliteit, denken we zo?

Nu heb ik wel eens tranen in mijn ogen gehad bij een zwangerschapsafbreking, of een kus gekregen van een patiënt bij ontslag. Ik laat het maar gebeuren. Het belangrijkste is dat je je er zelf prettig bij voelt. Ik weet waar mijn grenzen liggen.

Waar het mij om gaat, is dat ik patiëntgerichte zorg bied, waarbij ik inspeel op de behoeften van de patiënt. En wanneer deze behoefte een knuffel of een persoonlijk gesprek is, dan kunnen ze dat van mij verwachten.