Redactioneel Marian: 'Afstand niet altijd bepalend bij mantelzorg'

Verpleegkundigen hebben de rotsvaste overtuiging dat zij, in het verlengde van de zorg voor hun patiënt, veel aandacht besteden aan de mantelzorgers en volledig op de hoogte zijn van het sociale netwerk. Dat valt in werkelijkheid nogal tegen. Ik was vorige week nog getuige van een 85-jarige mevrouw in een aanleunwoning van wie de zorgverleners zeker wisten dat ze kind noch kraai had. Er kon dus geen familielid met haar meegaan om de geriater te bezoeken, die uitdrukkelijk verzocht had om iemand mee te nemen. Vervolgens brak er in het team een discussie los over wie er dan mee zou moeten gaan en of het hun verantwoordelijkheid eigenlijk wel was. De meningen waren verdeeld. Onverwacht bleek er de volgende dag een nicht op bezoek te zijn die spontaan riep dat ze haar tante wel wilde vergezellen. Het team haalde opgelucht adem, beschouwde de casus als opgelost en ging over tot de orde van de dag. Dezelfde situatie kan zich dus volgende week weer voor doen: het plotseling verschijnen van het onbekende familielid heeft namelijk niet geleid tot een actie om voortaan het hele netwerk van patiënten systematisch in kaart te gaan brengen.

Afstand

Vaak beperken verpleegkundigen zich tot de centrale mantelzorger, die ze niet zelden vertellen hoe deze zich voortaan dient te gedragen. Wanneer er een omslag moet worden gemaakt naar ‘zorgen dat’ in plaats van ‘zorgen voor’, kunnen we niet volstaan met aandacht voor de bekende mantelzorgers, maar moeten we de cirkel uitbreiden. Waarbij afstand niet altijd de bepalende factor is. Belangstelling tonen via beeldbellen kent bijvoorbeeld geen afstand. Misschien dat nabijheid in de wijk minder belangrijk is dan de overheid suggereert. De mantelzorger woont in de hele wereld, de sky is the limit.