Strenge verpleegkundige

‘Jij streng? Zo’n klein, lief dingetje. Streng?’ Woehaha , lacht de vrouw. Woehaha, doen haar zaalgenoten.

Deze mevrouw is een typisch gevalletje zelfverwaarlozing. Ze heeft last van het hardnekkig syndroom Hard-voor-een-ander-zorgen-en-jezelf-vergeten. Alle verplegenden onder ons moeten het herkennen. De grootste mond en vooraan staan met adviezen en dan met hevige griep nog je vloer dweilen en een huilende vriendin opvangen.

Ik zeg dat ze moet bellen als het niet gaat. ‘Als u uw klachten niet goed aangeeft, kunnen wij ze niet behandelen. U wilt toch weer snel huiswaarts?’ De vrouw kijkt me aan met lieve vrouwenogen. Ze zegt dat ze me wel een knuffel wil geven. Ik weet me even geen raad. Maar het moment vervliegt, omdat er vele hulpvragen doorheen schreeuwen. ‘Jullie hebben het ook zo druk,’ zegt de vrouw, nog altijd niet bellend.

Na twee dagen strijk ik neer op de rand van haar bed. Vraag hoe het gaat. ‘Goed,’ zegt ze reflexmatig. ‘Ja, en nu écht,’ zeg ik. Ze glimlacht verlegen. Het blijft even stil. Dan haalt de vrouw haar schouders op en begint te snikken. Met de mouwen van haar fleecejack weet ze niet hoe snel ze de tranen moet verstoppen. ‘Zo stom ook, dat gejank.’ En dat ik vooral niet moet denken dat ze altijd zo’n zeurpiet is.

Ik schud haar mentaal door elkaar. Zeg dat ze nu eens op moet houden met lachen. Met toneelspelen. Ze rent naar de badkamer. Ik achtervolg. Ze wil gaan douchen. Ik zeg dat ze zonder hulp niet mag. Zij brengt tegen mij in dat ze nog maar veertig is. Dat ze dat heus zelf wel kan. Ik zeg dat ze geen washand krijgt als ik niet binnen mag komen. Na lang onderhandelen wordt mij de toegang des badkamer verschaft. Ik mag. Mag helpen, maar moet haar nog altijd de sokken uit de handen trekken: ‘Dat doe ík wel.’
‘Wat bent jij streng,’ zegt de vrouw.

Alles over bejegening op nursing.nl