Verpleegkundige monsters

Ik verpleeg de respiratoir insufficiënte mevrouw Pietersen met een veelvoud aan complicaties na een grote heupoperatie. Ze ligt inmiddels acht weken in het ziekenhuis. Wat begon als een ‘simpele’ total hip eindigde in een afgrijselijke nachtmerrie met ademnood en doodsangst. Gelukkig is zij niet alleen maar verslechterd in de weken, maar zit ze inmiddels weer af en toe naast haar bed, zonder beademing.

Mevrouw Pietersen blijkt zonder NIV-masker en met voldoende ‘adem’ een praatgrage, positieve dame. Ze knokt zich uit bed, dwars door wondpijn en angst om te vallen. Ik prijs haar voor haar doorzettingsvermogen na alle tegenvallers. Haar ogen glimmen van trots op zichzelf; er volgt een traan.

Mevrouw Pietersen zegt dat het mijn schuld is dat het zo goed met haar gaat: ‘En die van jouw collega’s.’ Haar zoon bevestigt dit met heftig knikken: ‘Jullie zijn allemaal zó lief!’ Ik haal wat verlegen mijn schouders op. Het is heerlijk om te horen dat we het goed doen, maar wat moet ik erop antwoorden?

‘Ik vind het logisch dat er geen monsters aan je bed verschijnen als je je zo ziek en ellendig voelt,’ zeg ik. ‘Dan heb je toch een vriendelijk stel ogen nodig om je er doorheen te slepen?’ De zoon trekt zijn wenkbrauwen op en schudt zijn hoofd. ‘Het klinkt zo logisch,’ zegt hij, ‘maar wij hebben wel anders meegemaakt.’

De zoon van mevrouw Pietersen wijdt uitgebreid uit over verpleegkundige misstanden. Over bellen waar niet op wordt gereageerd. Over braken en de hele dag hetzelfde jasje aanhouden. Over een maaltijd die wordt voorgezet en opgehaald zonder hulp en de knorrende maag die daarop volgde. Kennelijk zijn vriendelijkheid, service en begrip niet overal vanzelfsprekend.

Ik geniet van de dankbaarheid van deze mensen, maar schrik van dat wat kennelijk nog misloopt onder handen van collega-verpleegkundigen. En of die plegen nou op mijn afdeling werken of ver buiten de muren van mijn ziekenhuis; ik schaam me ervoor. Hoge werkdruk of niet; wij werken toch met mensen omdat we om ze geven? Verpleegkundigen kiezen toch niet voor niks voor de zorg? Ligt het aan mij of is het gek, als je als pleeg slecht voor mensen zorgt?