Wat moet ik met een chagrijnige patiënt?

Volgens de vrouw had ik vanmorgen het verkeerde beleg gebracht, was ze door mij te laat gewassen en had ik hiermee haar bezoek verjaagt. Dat ik net binnen ben, wuift ze weg met een: ‘en nog liegen ook.’ De vrouw vindt het en mij een schande. Verder is de airco te koud, de deur te open of dicht en de buren te luidruchtig; zo deelt de vrouw mij hardop mopperend mee.

Al snel hoor ik in de teampost dat de vrouw over mijn collega’s ook niet tevreden is. En dat mijn collega’s haar inmiddels ook niet meer zo aardig vinden. Dan gaat de telefoon, het is voor mij. De dochter van de norse dame blijkt met deze zelfde situatie in het haar te zitten. Haar moeder was altijd zo lief, attent en bescheiden. Nu blijkt ze ook haar dochter te beschuldigen van slechte service. Sinds haar moeder afhankelijk is van zorg, is ze volgens de dochter niet meer te genieten.

Ik spreek iemand op een verjaardag, die weer iemand kent die plotseling niet meer kon lopen en daardoor veranderde van montere spraakwaterval in een gesloten chagrijn. Tja. Het is mooi dat er verpleegkundigen zijn. Maar het is wat als je ze nodig hebt. En het is fijn als familie je ondersteunt, maar wat word je misschien boos, als ze de hele dag in je huis aan je spullen zitten.

Het is niet gemakkelijk als je acht uur lang voor een patiënt klaarstaat, die vervolgens de vloer met je aanveegt. Maar hoe denk je dat het voelt als je 24 uur per dag afhankelijk bent? Die vrolijke zuster of blijde broeder moet verdragen, die alles net anders doet dan jij zou doen. Als je het nog kon.

Ja, ik begrijp het woede-gehalte van een patiënt. Frustratie en boosheid, die zich een weg naar buiten banen om projectielbrakend over je dolenthousiaste en volgzame witte uniform te worden uitgestort. Maar wat moet ik ermee?