Zusters zijn ook weleens bang

Deze keer ben ik tandartsenmateriaal. Tegen de zenuwen, bedenk ik me maar dat ik er zit als razende reporter. Nee, ik heb niet 11 gaatjes en nee, ik hoef geen wortelkanaalbehandeling. Ik wil gewoon kijken achter de schermen van een zorgverlener.

Om een goede blog te schrijven, moet je offers brengen. Dus laat ik de tandarts zijn gang maar gaan, als hij wijzend naar mijn wortelkanaal, mij een goede behandeling belooft. Hij gaat verdoven. Zelfs dat heb ik nog nooit meegemaakt. En ineens weet ik hoe een patiënt zich moet voelen. Ik ben bang.

Door zenuwen geregeerd (niet alleen plaatselijk, vlak onder mijn geboorde tand, maar vooral door mijn hele rest van mijn lichaam) worden al mijn zintuigen sterker. Ik ruik. De knoflook van de assistente. De tandarts ruikt geruststellend naar ehm… lammetjespap. En onder invloed van de verdoving vraag ik mij af of er werkelijk zoiets bestaat als lammmetjespapmondwater voor tandartsen.

Ik ruik alcohol. Van hygiëne, niet van gisteravond. En ik voel vrij meteen dat het raam open staat. Geen idee of ik lig te rillen van dat raam of van het geluid van joelende boren. Maar een dekentje over mijn benen had mij waarschijnlijk een meer ontspannen gevoel gegeven.

De tandarts is heel vriendelijk. Hij legt alles goed uit en maakt zachtjes een grapje. Hij reageert meteen als ik mijn ogen knijp vanwege een pijnscheut. Onmiddellijk vraagt hij hoe het met me gaat. De geur, stem en houding van deze tandarts stelt mij gerust. Ik voel dat ik ietsjes ontspan.

Dan blijft het heel erg lang stil. De tandarts boort, kijkt, voelt, spuit, prutst en boort. Gaat het goed, vraag ik mij af? Hoort dit zo? Of zit ik straks bij een kaakchirurg met een complexe huppeldepupcomplicatie? Dan doorbreekt de tandarts het zwijgen en spreekt over ‘apps’ die hij vond. Ik denk nog: ‘heb ik daar spieren rond mijn wortelkanaal?’ Maar als ik nog even luister, blijkt hij telefoon-apps te bedoelen. Voor hardlopen en bijhouden van prestaties daarvan.

Je hoort niet boven het hoofd van een patiënt te spreken over privédingen. Toch vind ik het wel fijn. Zolang hij over apps praat, is mijn geboor en –treiter slechts een routineding. Laat ze maar praten. Het leidt wat af.

Daar lig ik dan met dingen in mijn mond, een haak boven mijn kaak, plastic over mijn lippen. Ik kan niet praten, als ik dat zou willen. Kan niet vragen of iemand even dat raampje wil sluiten. Ik ben wel heel kwetsbaar. Vanwege nervositeit en onwetendheid, door het open raam en dat ik niet kan vertellen wat ik allemaal nodig heb.

Deze tandarts doet het geweldig. En ik geloof ik ook. Gauw ren ik met mijn tijdelijke vulling richting huis. Snel een blog schrijven, voor de verdoving uitgewerkt raakt en ik anders ga denken over mijn tandarts.