Afstand houden, beschermende kleding en een masker dragen: veiligheid staat voorop in de wijkverpleging. Maar waar blijven de nabijheid en het menselijk contact, vraagt Annemiek zich af.
Afstand houden. Anderhalve meter. Omdat dat in de zorg niet kan proberen we in de wijk op een andere manier onszelf en onze cliënten te beschermen. Met strikte hygiëne. En mondmaskers, handschoenen en schorten.
Die hygiëne zijn we gewend, daar hebben we alleen een klein schepje bovenop gedaan. Er wordt heel wat meer handalcohol gebruikt. Het enige nadeel dat ik daarvan ondervind is dat ik mijn telefoon niet meer kan ontgrendelen met mijn vingerafdruk. Maar daar is overheen te komen met het intoetsen van de code.
Het aankleden van iemand is wat lastiger met handschoenen aan. Vooral als de cliënt in een rolstoel zit. De kleding gladstrijken tussen rug en rugleuning gaat niet lekker. De handschoenen zijn stroef. Dan maar even de handschoenen uit. Alles mooi glad maar wel wit poeder op de donkere kleding. Ook dat is geen halszaak, even afkloppen en klaar is Kees.
De mondmaskers vind ik het lastigst. Niet het ongemak voor mijzelf maar het effect op de communicatie.
Meneer Metselaar heeft dementie. Het heeft een hele poos geduurd voor hij een beetje kon wennen aan onze mondkapjes en handschoenen. Non-verbale communicatie is bij dementie erg belangrijk. Evenals aanraking. Mondmaskers en handschoenen vormen hier een barrière.
Van mevrouw Klein weten we dat ze ons alleen verstaat als we haar aankijken in het gesprek. Sinds we mondmaskers dragen hebben we ontdekt dat mevrouw meer lipleest dan hoort wat we zeggen. Met alleen hard praten lossen we het probleem niet op.
Mevrouw Van Zee is terminaal ziek. Tijdens de ADL-zorg op bed raken we meestal aan de praat. Over dagelijkse dingen maar de laatste tijd steeds vaker over het levenseinde. Dat zijn moeilijke, maar fijne gesprekken. Het feit dat de gesprekken tijdens het zorgen plaatsvindt maakt het wat ongedwongen.
We gaan er niet speciaal voor zitten op afspraak maar het gebeurt wanneer het goede moment er is. Het mondmasker beperkt mij hier in het goed luisteren. Ik heb gemerkt dat juist als ik niks zeg, ik ‘praat’ met mijn gezicht. En dat gezicht zit tegenwoordig voor de grootste helft achter het masker.
Daarom ben ik heel blij met dat verpleegkundigen en verzorgenden in de wijk zelf mogen bepalen wanneer zij beschermende middelen gebruiken. Allereerst natuurlijk omdat we voor veiligheid en bescherming kiezen. Bij (verdenking op) besmetting houd ik mijn beschermende middelen aan. Dat kan niet anders.
In de dagelijkse zorg kies ik voor beperking van risico op besmetting en draag masker en handschoenen. Maar soms kies ik ervoor ze (even) af te doen. Die keuze staat nog steeds in het teken van veiligheid en bescherming, maar vooral in het teken van menselijk contact en nabijheid.
In haar vorige blog ziet Annemiek ook soms een positief effect van de coronamaatregelen bij haar cliënten: ‘Soms valt het effect van coronamaatregelen mee’.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account