Blog Evelyn: 'Laat je horen!'

‘Leg nu eens uit wat de meerwaarde is van een (wijk)verpleegkundige ten opzichte van een arts’, werd me laatst gevraagd tijdens een bijeenkomst voor ambassadeurs van de wijkverpleging. Even stond ik met mijn mond vol tanden. Net als op een verjaardag: ‘Ben je wijkverpleegkundige, dan was je toch billen van oude mannetjes?’ Net als tijdens mijn opleiding: ‘Je bent zeker verpleegkunde gaan doen omdat geneeskunde niet lukte?’

De gevraagde meerwaarde had ik niet meteen paraat. Terwijl ik er als ambassadeur voor de wijkverpleegkundige juist voor wil zorgen dat die vooroordelen over ons vak verleden tijd worden! Waarom weten mensen wel waarvoor je naar de bakker of de politie gaat en niet waarvoor een wijkverpleegkundige komt? We krijgen er vroeg of laat allemaal een keer, op het kwetsbaarste moment in ons leven, mee te maken.

Sinds 2015 indiceren wijkverpleegkundigen weer zelf. Kom naar Nursings Masterclass Vakbekwaam Indiceren en ga met collega’s aan de slag met echte casussen uit de praktijk. Meld je hier aan >>>

Tijdens de ambassadeursbijeenkomst bespraken we nurse sensitive patient outcomes. En ineens viel alles op zijn plek. Verpleegkundigen hebben met hun kennis en ervaring heel veel invloed!

Ik denk aan mevrouw Özcan, een ernstige COPD-patiënt en de Nederlandse taal niet machtig. Volgens dochter gebruikte mevrouw haar voorgeschreven medicatie nauwgezet, maar hiervan zagen we weinig resultaat. Toen ik mevrouw zag inhaleren was het meteen duidelijk. Zij kreeg niets van dit medicijn in haar longen. Door de aanschaf van een andere voorzetkamer en de dochter bij de uitleg te betrekken heeft mevrouw nu veel meer lucht dan voorheen. De wereld ging (opnieuw) voor haar open en exacerbaties (lees: opname) hebben we tot nu toe kunnen voorkomen.

Ik denk aan meneer Van Dijk; al een paar jaar is hij incontinent van ontlasting. Dit beperkt hem dusdanig, dat hij moest besluiten niet naar de begrafenis van zijn broer te gaan, bang om daar ‘een ongelukje’ te krijgen. Artsen konden voor meneer niets meer betekenen. Met hulp van de Urologie Continentie Stoma (UCS)-verpleegkundige heeft meneer nu weer grip op zijn ontlastingspatroon en heeft hij weer het gevoel dat zijn leven er toe doet.

Ik denk ook aan mevrouw De Vries van 95 jaar, die er niet aan moet denken iedere dag de wijkziekenverzorgenden over de vloer te krijgen voor haar steunkousen. Tijdens mijn indicatiestelling hebben we gezamenlijk besloten het oedeem te laten voor wat het was. Twee keer per week douchen was voor nu meer dan genoeg. Meer cliënttevredenheid, doelmatigheid of kostenbesparing kunnen we toch niet bereiken?!

En zo kan ik nog wel even doorgaan. En dat zou ik ook moeten doen, want als (wijk)verpleegkundigen hun ervaringen/resultaten blijven delen, wordt hun meerwaarde meer dan duidelijk. We brengen dan op een manier die iedereen begrijpt over wat we zoal doen bij en met onze cliënten. Als beroepsgroep moeten we daar in investeren! We hebben genoeg praktijkvoorbeelden die onze resultaten laten zien! Als de (wijk)verpleegkundige beroepsgroep voor zichzelf gaat spreken worden we steeds beter zichtbaar. Dan wordt voor iedere (toekomstige) student, ambtenaar, zorgverzekeraar, bestuurder duidelijk dat we niet zonder (wijk)verpleegkundigen kunnen! No nurses, no future.

In haar vorige blog vertelt Evelyn over de spagaat waarin ze als wijkverpleegkundige zit: door volle zorgroutes kunnen cliënten niet meer de zorg krijgen waar ze recht op hebben. Dat lees je hier >>>