Blog Sandra: 'De overdracht'

Elk jaar dragen zo’n 300.000 Nederlandse verpleegkundigen zorg over aan een ander. En juist bij en door die overdrachten van informatie worden veel fouten gemaakt, lees ik. Fouten met medicijnen, mensen, levens. Dat móet echt beter.

Ik moet toegeven dat ik mijn overdrachten altijd meer met mijn hart schrijf, dan volgens een structuur. Ik zou overduidelijk wel varen bij een SBAR of ander systeem. Eén logische volgorde voor iedereen. En dat is ook wel een beetje de conclusie die ik lees uit dit onderzoek: een digitaal systeem waar iedere betrokken zorgverlener (in elk zorgveld) in kan lezen en schrijven, langs dezelfde lijnen, zou een oplossing zijn.

Zo zit ik op een symposium te kletsen met collega’s van overal. Daar hoor ik dat anderen in hun ziekenhuis al thuiszorg of andere ontslagvervolgstappen aanvragen op de dag van de opname. Zodra mensen zeggen: ‘deze zorg heb ik ongeveer nodig’, gaat er een opdracht naar de transferverpleegkundige. Mooi vooruitdenken, denk ik.

Laatst in het nieuws: regelmatig heropnames door verkeerde overdracht. 

Ook spreek ik met thuiszorgers die heel geregeld dingen missen in ziekenhuisoverdrachten. Details over verpleegtechnische handelingen die zij niet kennen. Zij ontvangen graag een protocol. Misschien moeten we standaard ook even bellen, behalve op papier overdragen? Welke informatie heeft de andere partij eigenlijk nodig?

‘Graag!’ gilt er iemand naast me, ‘Dan kan ik eens zeggen dat die ontslagen op vrijdag niet kunnen!’ Wijkverpleegkundigen breken hun hoofd over het nog verkrijgen van medicijnen, verbandmateriaal of katheterbenodigdheden voor het weekend. Ik heb dat als ziekenhuisverpleegkundige-met-alles-voor-het-grijpen nooit echt beseft. Dacht alleen maar: ‘Mooi dat die patiënt het weekend in zijn eigen huis is.’

En als we het dan toch over frustraties hebben, heb ik ook nog wel een vraag: waarom ontvang ik bij een nieuwe opname geregeld helemaal geen overdracht uit de thuis- of ouderenzorg? Ook daar spreken we over. Over dat we veel te weinig van elkaar weten. Dat we wellicht een structureel overleg moeten plannen in onze regio, tussen een ziekenhuispleeg, eentje uit de thuiszorg, iemand namens ouderenzorg. Elk kwartaal bespreken wat er beter kan over en weer. Tegen frustraties en voor kwaliteit.

Zouden we niet één telefoonnummer of emailadres af kunnen spreken per regio? Zodat we weten bij wie we onze overdracht achter kunnen laten? Dan kan de thuiszorg bellen, zodra ze zien dat hun cliënt is opgenomen. En andersom. Want nu hebben ze geen idee naar wie ze moeten bellen.

Oh, en de thuiszorgers zouden graag éérder dan bij ontslag de overdracht al inlezen. Ik mopper dat ik daar geen tijd voor heb. Maar is dat zo? Als ik bij opname al begin aan een verslag van diagnose, uitslagen, beleid, medicijnveranderingen, thuissituatie. Dan kan ik dat gebruiken voor doktersvisites en MDO, maar ook zo uitdraaien als er sprake lijkt van ontslag. Dat hoeft helemaal niet op het laatste moment nog allemaal bij elkaar gezocht te worden.

Gaandeweg ons gesprek ontstaan de mooiste ideeën en wederzijds begrip. Nu alleen nog even bedenken wie er wat daadwerkelijk op gaat zetten en hoe en in welke tijd in ons drukke leven. Maar echt, collega’s, we moeten dit vaker doen!

Mag je patiënt naar huis, maar kan dit niet? Lees hier vijf tips!