Wijkverpleegkundige Anne belt met Corina, transferverpleegkundige van het Radboudumc. ‘Hebben jullie nog ruimte voor een zorgvraag tweemaal daags? Het gaat om een vrouw uit 1967…’ Nog voor Corina haar zin kan afmaken onderbreekt Anne haar.
Ik wil het niet horen.
Ik wil niet weten wat er aan de hand is met deze vrouw.
Ik wil niet weten welke zorg er precies nodig is.
Ik wil niet weten door welke andere zorgaanbieders Corina al teleurgesteld is.
En ik wil niet weten dat ik haar laatste optie ben.
Hoe minder ik weet, hoe minder schuldgevoel ik heb.
‘Sorry Corina, we zitten helemaal vol. Er kan echt niets meer bij.’
Een korte stilte.
Teleurstelling hangt in de lucht.
‘Vervelend, maar dat vermoedde ik al. Ik ga gauw verder zoeken. Bedankt,’ antwoordt Corina uiteindelijk.
‘Succes,’ zeg ik, terwijl ik weet hoe moeilijk dat zal zijn.
Ik zucht zacht en leg mijn telefoon op tafel.
Corina is vandaag de vierde al aan wie ik ‘nee’ verkoop.
Eerst was er een huisarts die zorg wilde voor haar patiënt. Zijn benen moesten gezwachteld worden.
Daarna was er een schoondochter op zoek naar zorg voor haar moeder. Moeder was gevallen en kon zich thuis niet zelfstandig redden. In het zorghotel was geen plek.
Vervolgens was er een vrouw die belde voor haar echtgenoot. Hij had niet direct zorg nodig, maar ze wilde weten wat de mogelijkheden zijn mocht zijn situatie verslechteren.
En toen dus Corina…
Het went niet.
Na ieder telefoontje voel ik me rot.
Na ieder telefoontje vraag me af of ik me niet te star opstel.
Kunnen we hen met hangen en wurgen toch helpen?
We redden het zelf amper, dus ik weet dat dat niet zo is.
En intussen houden we ons hart vast dat wij niet positief testen.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account