Gastblog Jennifer: ‘Zullen we weer echt gaan samenwerken?’

Verpleegkundige in de wijk (i.o.) Jennifer ziet op haar ronde de schrijnende gevolgen van het zorginfarct. Ze pleit voor onconventionele samenwerking rond de cliënt.

Bij mij thuis in de gang hangen twee dames aan de muur (zie illustratie – red.). Ze hebben een onderonsje, zijn verbonden, het plezier spat er vanaf. Ze hangen daar omdat ik mensen zo prachtig vind, én omdat humor zo’n prachtige interventie is. Ze hangen op een plek die ik zie als ik de wijk in ga of er juist weer uitkom, als geheugensteuntje waarom ik dit mooie vak in gegaan ben. Ik liep er vanmorgen echter gehaast voorbij.

Stap in mijn auto en begin aan mijn route. Zie dan een politieauto in mijn zorgwijk, bij 1 van onze cliënten. Deze man is nu in 2 dagen al 3 keer gevallen en we krijgen hem niet opgenomen, hoewel deze situatie onhoudbaar is. De deur van deze woning is al 3 keer ingetrapt door de politie omdat meneer niet in staat is naar de deur te lopen. Die deur is net weer netjes afgelakt en gerepareerd denk ik nog…

Stap uit mijn auto en loop de politie tegemoet. Leg de situatie uit, dat we echt 4 keer per dag komen al zegt meneer van niet. Dat we niet eens meer roeien met riemen maar gewoon wat peddelen met onze handen, omdat de wachtlijsten lang zijn. Ik geef ze gelijk dat dit toch echt niet kan, we wensen elkaar een fijne werkdag en wisselen telefoonnummers uit voor als we elkaar zouden kunnen assisteren.

Ik ga door naar een mevrouw, net geopereerd aan een nieuwe knie maar het huis ongeschikt voor revalidatie. We hebben overlegd met het ziekenhuis, dat het huis eerst aangepast moest worden. Maar mevrouw mocht echt niet langer blijven. Dus we doen wat we kunnen met een te laag bed, en een te lage stoel. Deze hoek is niet goed voor haar herstellende knie en we zien de pijn toenemen en ook hier kunnen we niets veranderen. Ik spoor haar aan om vooral in beweging te blijven zodat in ieder geval de spieren kunnen herstellen, maar ik zie haar langzaam zakken in een steeds passievere manier van dealen met de pijn.

‘Waar blijft de kwaliteit als de wachtlijsten te lang zijn?’, spookt het door mijn hoofd als ik naar huis rijd. Vermoeid ontdoe ik me thuis van mijn schoenen en jas, en kijk op naar mijn dames aan de muur. Ik was hen vanmorgen voorbij gerend, een goede samenvatting van de dag. Al rennend en plannend was ik mijn behoefte aan verbinding vergeten. Zoals mijn prachtige vak zichzelf al rennend en plannend voorbij loopt.

Laten we het voorbeeld weer zijn van hoe de moeilijkste omstandigheden de mooiste mensen laten opstaan. Elkaar weer – overdrachtelijk – een hand geven. Laten we voorbijgaan aan grenzen van wijkzorgorganisaties en muren van instellingen en ziekenhuizen. De enige manier om een crisis te tackelen is onconventioneel en teamoverstijgend samenwerken. Laten we onze twijfels een beetje wegnemen ‘Ik zie je, ik hoor je, ik voel je. Zullen we het weer samen doen?’

Jennifer Bergkamp is verpleegkundige in de wijk (i.o) bij Buurtzorg. Onlangs vertelde Jennifer bij OP1 wat het betekent om niet de zorg te kunnen bieden die nodig is. In haar vrije tijd maakt ze portretten in pastel (zie illustratie), ook van haar cliënten. Ze is nu bezig met een serie portretten van verpleegkundigen, ‘Zorg Helden’ genaamd.