Betrapt!

Als ik echter aan de scholing deelneem, dringen al mijn nieuw verworven verantwoordelijkheden in volle hevigheid tot mij door. Ik moet een voorbeeld zijn tot in detail. Hardop collega’s stimuleren tot lezen en naleven van protocollen. Maar ook foutloos zelf voorbehouden handelingen en voorbereidingen uitvoeren.

En nu dan mijn kleine geheimpje (houd het alsjeblieft voor je): ik smokkelde weleens met de regels. Nee, ik dien geen medicijnen toe die over datum of niet voorgeschreven zijn. Maar ik breek injectienaaldjes door de verpakking, in plaats van ze netjes en frustrerend langzaam aan het uiteinde open te pulken.

Open en wellicht onnozel als ik ben, biecht ik het mijn collega’s aanstormende toetstalenten op. ‘Maar hebben jullie geen zwakke plekken?’ vraag ik. Nee, is hun meedogenloze antwoord. Ik schijn de enige te zijn die een eigen, sneller en onschuldig alternatief gekozen werkwijze heb ontwikkeld. Oeps, betrapt!

Maar ik onderga de scholing en beloof mezelf en mijn collega’s beterschap. Voortaan draag ik áltijd handschoenen bij het oplossen van medicijnen. Het kost allemaal wat extra tijd. Om mezelf te betrappen op mijn onverschilligheden en dit bij te sturen. Om protocollen letter voor letter in mijn hoofd te stampen. Tot ik doel, contra-indicaties en complicaties achterstevoren kan opnoemen in mijn slaap. Ik ben de toetser. Ik moet het kunnen.

Tijdens de BIG-scholing hoor ik dat verpleegkundigen op een specialistische afdeling dezelfde kans hebben een fout te maken als piloten in oorlogsgebied. Wat dat precies zegt, weet ik niet. Maar het slaat in als een bom, om maar in de taal van de vergelijking te blijven. Verpleegkundigen maken honderden keuzes per dienst in hoge werkdruk en onverwachte situaties. Fouten en ongelukken zitten in kleine hoekjes. Dus laat ik in ieder geval de basis goed kennen en onderhouden. Ik ga weer helemaal geïnspireerd aan de slag!