Een patiënte, terminaal COPD. En het is ‘grappig’ met COPD. Terminaal betekent nog niet ‘afgelopen’. Ja, met kansen is het afgelopen. Met bewegen. Met lange gesprekken. Met knuffelen. Of met vrijen, noemt de vrouw tersluiks.
De vrouw mist haar partner, zegt ze. Slaapt apart. In de woonkamer, want daar is meer lucht. De echtgenoot slaapt boven. De vrouw mist haar kleinkinderen. Ze ziet ze wel, maar dan moeten die ukjes van rond de vijf jaar zachtjes doen. Maar dat kunnen ukjes niet, die willen tekeningen laten zien en vertellen over hun dag. Oma vecht tegen de tranen.
Als de ukjes weg zijn, geef ik oma gauw wat morfine. Ze had het al eerder nodig, zegt ze. Maar ze wou niet lastig zijn. En de ukjes zouden misschien schrikken van de naald. Ze moet huilen. Hortend en stotend vertelt ze dat ze zou willen dat het allemaal afgelopen was.
Ze zou wel willen praten over een spuitje. ‘Hét spuitje, zuster.’ Ik knik begrijpend. Ik begrijp het. Niet geheel uiteraard. Misschien wel helemaal niet. Maar dit niets meer kunnen… het prikt in mijn ogen. Schrijnt mijn hart. Een verpleegkundige die je zegt dat je niet meer moet praten om adem te sparen. En voor wat? En sparen? Heb je dan later wat over? Volledige hulp bij ADL. In etappes. En dan nog uren moe en tijden blauw nadien.
‘Geef me maar een klein beetje méér morfine,’ knipoogt de vrouw. Ik glimlach verontschuldigend. Ze weet dat ik haar niet kan helpen. Ik voel pijn. Omdat ik ondertussen heb geleerd mij in patiënten te verplaatsen. Wil wel janken, maar doe het niet. Omdat ik ook heb geleerd hoe een professioneel verpleegkundige doet. Zo ken ik ook de regels rondom het geven van extra morfine. Ik doe het niet…
Ken je die verhalen van hulp bij zelfdoding? Zorgverleners in overtreding? Hoge straffen. Banen kwijt. BIG-geschrapt. Ken je het gevoel dat je heeeel even de wet zou willen overtreden?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account